نام های دیگر: بالش خرس، اربز، نام های محلی آن پیرو ( در گرگان) – ریس ( درنور و کجور) – ابرز ( در درفک و شیرکوه گیلان) – ابرسک ( در دیلمان) – ارس ( در رودسر) می باشد. خصوصیات گیاهشناسی: پیرو ، درختچه ای دوپایه از تیره سرو، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر و دارای ساقه ای به قطر ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر است ولی در نواحی شمالی اروپا، ارتفاع آن از ۲ متر تجاوز نمی کند. از مشخصات آن این است که شاخه های متعدد و برگ های خشن، نوک تیز، فراهم (به دسته های ۳ تایی) و به رنگ سبز غبارآلود دارد. در سطح فوقانی پهنک برگ آن، یک خط وسطی به رنگ سفید، همراه با دو خط مایل به سبز روشن مشاهده می شود. شاخه ها متراکم، خوابیده بر روی زمین با شاخه های ریشه مانند، نیم خیز در گیاهان مسن.ارتفاع شاخه های اصلی ممکن است به ۱ متر هم برسد. پوست شاخه ها به رنگ خاکستری تیره و پوست انشعابات کوچک به رنگ قرمز مایل به زرد است و نوک آن ها به سمت پایین خمیده است. شاخه های جوان سه وجهی است. گل های درختچه پیرو در فروردین ماه، به صورت شاتون هایی منفرد در محور ساقه ظاهر می گردند. شاتون های نر آن کوچک، بیضوی دراز، منفرد، دارای فلس های متعدد و شاتون های ماده، کوچک و به رنگ سبز هستند و بر روی پایه ای پوشیده از فلس قرار دارند، توسط باد گرده افشانی می شوند. میوه اش به صورت سته و مرکب از سه براکته ضخیم پیوسته به هم است که ابتدا سبز رنگ می باشد و سپس بنفش تیره و محتوی سه دانه سخت و زاویه دار می گردد.میوه های آن شکل کروی دارند و به بزرگی نخود، به قطر ۸ تا ۱۲ میلی متر می رسند. سطح میوه غبار آلود، براق و مومی شکل است، وقتی کاملا برسد گوشتی می شود. میوه های رسیده کم و بیش کروی شکل به قطره تا ۱۰ میلی متر و رنگ قهوه ای تیره یا آبی کم رنگ. مزه میوه ها شیرین و خوش خوراک با اندکی تلخی است. اندام های مورد استفاده: قسمت مورد استفاده درختچه پیرو ، میوه آن است که به Baie de Genie wre موسوم می باشد و در سال دوم، در ماه های مهر و آبان یعنی زمانی که میوه، رنگ بنفش تیره پیدا می کند، چیده می شود. پس از چیدن میوه، باید آن ها را در جریان هوا و در انبارهای مخصوص به صورت قشر نازکی گسترانیده و خشک نمود. علاوه بر میوه، از چوب و برگ و سرشاخه های این درختچه نیز استفاده درمانی به عمل می آید. ترکیبات شیمیایی: میوه درختچه پیرو دارای قند قابل تخمیر، مرکب از گلوکز و کمی ساکارز، ماده رزینی، یک ماده تلخ به نام ژونی پرین (junipérine)، اسیدهای آلی مختلف مانند اسید فرمیک، استیک، اكزاليک و مالیک، املاح پتاسیم و کلسیم، موم، اسانس و غیره است. خواص دارویی و درمانی: طبیعت گیاه پیرو گرم و خشک است. - میوه درختچه پیرو ، اثر مقوی، معرق، تصفیه کننده خون، رفع نزله، نیرو دهنده، قاعده آور و مخصوصاً مدر دارد. مصرف مقادیر زیاد آن، مجاری ادرار را تحریک نموده موجب پیدایش خون در ادرار می شود. - اسانس آن دارای اثر مخدر و خواب آور (Lesieur) است و بلافاصله پس از مصرف، نوعی حالت بی حسی و کرخی و هم چنین خواب ایجاد می کند. - به صورت موضعی در درمان بیماری های روماتیسمی و درد مفاصل مصرف می شود. - گیاه پیرو به علت مدر بودن برای فشار خون مفید است، اما باید زیر نظر پزشک استفاده گردد. - گیاه دارویی پیرو به صورت خوراکی اثر ضد نفخ دارد و در طب سنتی در درمان سرفه های مزمن و دل پیچه توصیه می شده است. - مصرف میوه و فراورده های درختچه پیرو ، در مواردی که التهاب در کلیه و مجاری ادرار موجود باشد باید منع گردد. مقدار کم آن اثر مقوی معده دارد و موجب زیاد شدن اشتها و سهولت عمل هضم می شود. مصرف مقادیر زیادتر آن، ترشح عرق و ادرار را زیاد می کند و به ادرار بوی بنفشه می دهد. - از میوه گیاه پیرو جهت رفع آب آوردن انساج، استسقاء، تصلب شرایین، ورم کلیه ناشی از وجود سنگ در آن، نزله مزمن مثانه، نزله ششی، آغاز بیماری سل، قطع حالت قاعدگی ناشی از ضعف، رماتیسم مزمن، بیماری های جلدی مزمن، سردردهای یک طرفه (میگرن) ناشی از ناراحتی های هضمی و درد معده، می توان استفاده نمود. - در استعمال خارج، جوشانده برگ، پوست شاخه و میوه تازه و له شده گیاه پیرو اگر بر روی اولسرها و زخم های اسکوربوتیک و یا زخم های دير علاج گذاشته شود، موجبات بهبود آن ها را فراهم می آورد. اسانس میوه به صورت لینیمان، اثر محرک در رفع فلج دارد. اسانس چوب گیاه، در رفع شوره سر موثر است. * برای آشنایی با دیگر ترکیبات شیمیایی و خواص دارویی گیاه پیرو به قسمت اطلاعات فنی - دانش و فناوری همین فعالیت اقتصادی مراجعه بفرمایید. نقاط رشد و پراکنش: نواحی شمالی ایران. آذربایجان: جنگل قره داغ و حسن بگلو. به عنوان زینت نیز کاشته می شود. در بعضی کتب علمی، نوع موجود در ایران به صورت یک گونه فرعی به همان نام گونه اصلی، یعنی subsp. communis در نواحی زیر ذکر شده است: نواحی شمالی ایران، گرگان: جنگل کتول، کوه شاهوار، نزدیک حاجی لنگ در ۲۴۰۰ تا ۲۶۰۰ متری، دیمالو در ۲۷۰۰ متری، کوش داغ، مازندران: جنگل گدوک نزدیک فیروز کوه در ۲۰۰۰ متری، دامنه های شمالی کندوان در ۲۳۰۰ متری، دره چالوس، پل زنگوله در ۲۵۰۰ متری، هزار جریب. گیلان: ایسپیلی ییلاق، آذربایجان: قره داغ نزدیک حسن بیگلو، کوه میشو داغ و کاليبار. منابع: سایت آیدانا (https://aydana.com)

خصوصیات گیاهشناسی: گیاهی است علفی و یک‌ساله به ارتفاع ۲۰۰ _ ۵۰ سانتی‌متر، از تیره سیب‌زمینی و قوی با ساقه ای شاخه دار و برگ های متناوب ، بیضی شکل ، دندانه دار و بدبو . از بغل شاخه ها یا در قسمت های انتهای شاخه گل های بزرگ قیفی شکل به رنگ سفید یا بنفش می روید. میوه آن بصورت کپسولی است که محتوی دانه های سیاهی می باشد . تمام گیاه شدیدا سمی است . موطن اصلی این گیاه احتمالا آمریکای شمالی می باشد . این گیاه برای مصارف دارویی به مقدار زیادی کشت می شود. و از خرداد تا مهر گل می‌دهد. اندامهای مورد استفاده: برگ ها و دانه ها مواد مؤثره: از این گیاه ماده آتروپین بدست می‌آید که خاصیت ضدسم دارد؛ ولی خود این گیاه به شدت سمی می‌باشد.برگ ها و دانه های جمع آوری شده از گیاه محتوی آلکالوئیدهای مشتق از تروپان (۴۰%) ، هیوسیامین ، آتروپین ،اسکوپولامین می باشند. علاوه بر آن بذور حاوی حدود ۲۰ درصد روغن می‌باشند. خواص دارویی و درمانی: - ترکیبات موجود در تاتوره اسپاسمولیتیک (آرام کننده تشنجات) بوده و ترشح غدد را کاهش داده و برونش ها را متسع می نماید. - گیاه تاتوره برای کنترل دفع ادرار، نفخ معده، کاهش بیش تعریقی و تسکین حملات آسم مفید است. - فرآورده‌های دارویی این گیاه، به عنوان ضد درد و مسکن مورد استفاده قرار می گیرند. - عصاره دانه و میوه تاتوره برای رفع شوره سر و جلوگیری از ریزش مو استفاده می شود. - جوشانده آن برای رفع ورم‌های بیماری استسقا و پماد آن برای ترمیم و تسکین زخم و سوختگی مؤثر است. *احتیاط: - آب موجود در آوندهای این گیاه اگر در چشم ریخته شود باعث بازماندن مردمک چشم می‌شود. اگر جوشانده این گیاه به کسی خورانده شود، اعصاب ارادی انسان برای مدتی غیرارادی می‌شود. و مصرف جوشانده این گیاه به مقدار زیاد باعث مرگ می‌شود. - گیاه اثر قوی افیونی و مخدر دارد و توهم و دوبینی از نتایج آن است. - ماده آتروپین این گیاه باعث گشاد شدن مردک چشم و کاهش بزاق دهان می‌شود. - تاتوره فقط به صورت فرآوری شده توسط پزشکان و متخصصان داروساز قابل مصرف است و هرگونه مصرف آزاد و سرخود، خطر مرگ و مسمومیت را در پی دارد. مناطق رشد و پراکنش: تاتوره در زمین‌های بایر، کنار جاده و نزدیک مناطق مسکونی در ارتفاعات کم تا نسبتاً زیاد در بیشتر مناطق معتدله و نیمه حاره نیمکره شمالی یافت می‌شود. امروزه این گیاه در تمام کشورهای دنیا یافت می‌شود. منابع: سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/) سایت داروشفا طرقبه (http://daroushafa.com/) سایت حامی هنر زندگی (https://honarehzendegi.com/)

نام محلی آن سیاه تال (گیلان) پل چنار ، کک ماری (در نوشهر) قلمکار (در همدان) آذربایجان غربی (ایلان اوزومی و قوش اوزومی). خصوصیات گیاهشناسی: تاج ریزی ایرانی یا تاجریزی پیچ از خانواده بادنجانیان گیاهی است پایا و بالا رونده و دارای ساقه ای به ارتفاع یک تا دو متر و حتی بیشتر که به حالت وحشی به حدوفوردر حاشیه جنگلهای کنار رودخانه‌ها می روید برگهای آن متناوب است ولی به شکل ظاهری آن ها در قاعده ساقه شبیه قلب و در قسمت های فوقانی آن منقسم به سه لوب مشخص می باشد. گلهای کوچک و بنفش رنگ آن ظاهری مجتمع به صورت چتر مانند دارد و در فاصله ماههای خرداد تا شهریور نیز بر روی گیاه ظاهر می شود. میوه اش سته، بیضوی دارای حالت آویخته به رنگ قرمز و محتوی دانه های کوچک مسطح و فراوان است. زمان گلدهی:ماههای خرداد تا شهریور ترکیبات مهم: این گیاه حاوی آلکالوئید سولانین و دارای خاصیت مخدر است. همچنین دارای گلوکزید دولکامارین است. گلوکوآلکالوئیدهای آن‌ها، بتا و گاما سولا‌دولسین و آلفا، بتا و گاماسولامارین نیز در گیاه گزارش‌ شده است. ترکیبات یاموژنین، تیگوژنین و دیوسژنین به مقدار زیاد در گیاه وجود دارند؛ به همین دلیل در کشور روسیه از این گیاه جهت تهیه پروژسترون، کورتیزول و دیگر هورمون‌ها استفاده می‌شود. میوه‌های سبز و زرد دارای مقدار بیشتری از گلوکوآلکالوئیدها نسبت به میوه‌های رسیده (قرمز) هستند. میوه‌ها دارای لیکوپن نیز می‌باشند و دانشمندان روسیه در آن‌ها تانن و ساپونین نیز گزارش کرده‌اند. دردانه‌های گیاه ترکیبات گلوآلکالوئیدی، گلوکزیدی و استروئیدی مشابه میوه شناسایی‌ شده است. خواص دارویی و درمانی: - در استفاده‌های عامیانه به‌طور گسترده به‌عنوان ضد سرطان، درمان واریس استفاده می‌شده است. - جالینوس ۱۵۰ سال پس از میلاد مسیح این گیاه را به‌عنوان ضد سرطان، ضد تومور و ضد واریس توصیه کرده است. - ترکیب بتاسولامارین موجود در آن دارای خاصیت ضد سارکومای ۱۸۰ و ضد کارسینوماسارکومای ۲۵۶ در رت (موش آزمایشگاهی) است. - در طب قدیم از این گیاه جهت درمان آسم، آرتریت، یرقان، هپاتیت، سرطان، تب، سیاه‌ سرفه و مالاریا استفاده می‌شده است. - اثراتی ازجمله ضد درد، کاهش‌دهنده‌ی میل جنسی، مقوی قلب، ادرارآور، قی‌آور، مسهل، سمی، خلط‌ آور، مخدر و محرک برای آن قائل بوده‌اند. - در هومیوپاتی از جوشانده‌ی ساقه و برگ‌های گیاه پیش از گل دادن، برای تسکین یا درمان آسم، کولیک، وبا، درمان اسهال، دیسانتری، بند آمدن ادرار، تب یونجه، مننژیت، روماتیسم، پسوریازیس، کهیر و سیاه‌ سرفه استفاده می‌کنند. تکثیر تکثیر گیاه تاج ریزی پیچ از طریق کاشتن دانه، قلمه زدن یا خوابانیدن شاخه ها و همچنین قطعات سوش جوانه دار است. تکثیر از طریق دانه تکثیر از طریق کاشتن دانه بدین صورت است که دانه ها را در اواخر اسفند تا اواسط فروردین ماه در قطعه زمینی که در واقع نهالستان است می کارند و سپس گیاهان جوان حاصل را در حاشیه پرچین مزارع و یا اماکن مستعد که دارای درختچه های کوچک باشند، منتقل می سازند تا گیاهان جوان بتوانند پس از آنکه رویش اولیه آنها خاتمه یافت. از تکیه گاههای مجاور خود بالا رفته وضع ایستاده به خود بگیرند. در موقع انتقال پایه های جوان به حاشیه پرچین ها همواره باید رعایت شود که فاصله هر گیاه از دیگری لااقل ۶۰ سانتی متر تا یک متر باشد تا هر گیاه بتوانند بطور جدا و مستقل از تکیه گیاه اطراف خود بالا رود. برداشت: برداشت محصول در پائیز پس از جدا کردن برگها و قطع ساقه از فاصله ۵۰ سانتی متری زمین صورت می گیرد و اگر این کار در سال دوم عملی گردد باید قبل از ظاهر شدن برگها اقدام به انجام آن شود. معمولاَ پس از قطع ساقه ها و عاری نمودن آنها از برگ آنها را به صورت دسته هائی در آورده در انبار جهت خشک کردن جای میدهند و یا آنکه آنها را قبلاً به قطعاتی به طول ۲ تا ۵ سانتی متر تقسیم نموده در معرض خشک شدن قرار می دهند این قطعات اگر متعلق به ساقه های مسن باشند رنگ خاکستری حنائی یا زرد قهوه ای و اگر متعلق به ساقه های جوان باشند رنگ خاکستری مایل تا سبز یا زرد مایل به سبز دارند. مناطق رشد و پراکنش: تاج ریزی پیچ در آسیای صغیر و عراق و قفقاز تا ایران و ترکستان انتشار دارد و در ایران در مناطق استپی و همچنین در جنگلهای ساحلی شمال کشور دیده می شود. این گیاه در آذربایجان ، حوالی تبریز ، نواحی شمال ایران ، لاهیجان و بلوچستان می روید. منابع: شبکه خبری آموزشی گیاهان دارویی (https://medplant.ir/) دپارتمان پژوهشی گلخانه ملک (https://malekgreenhouse.ir/) بازرگانی آشا (www.ashaorganic.com)

تره تیزک یا شاهی که در زبان مازندرانی به آن ترتیزک می گویند گیاهی است علفی و یک ساله که در طب قدیم ایران به نام هی جرجیزبستانی و رشاد نیز معروف است. این گیاه خودرو می باشد و طول آن به ۲۰ تا ۳۰ سانتی‌متر می‌رسد و به شکل نپخته، به عنوان طعم دهنده به غذا و دم‌کرده مورد استفاده قرار می‌گیرد. برگ، گل، میوه و دانه تره تیزک یا شاهی از مهم‌ترین قسمت‌های این گیاه بهاری هستند و به عنوان گیاه دارویی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این نوع سبزی به داشتن مقادیر زیادی ویتامین ث معروف است و از دیرباز برای مداوای سرماخوردگی کاربرد داشته‌است. برگ‌های آن سبزو روشن، گل‌هایش کوچک و به رنگ سفید یا قرمز ارغوانی و با عطر ملایم به‌طور گروهی در انتهای شاخه ظاهر می‌شود. میوه آن بیضوی به طول تقریبی۵۰ میلی‌متر و عرض چهار میلی‌متر است. تره‌تیزک‌ (یا تَرْتیزک‌، شاهی‌)، گیاهی‌ خوراکی‌ از تیره چلیپاییان‌ است که به‌سبب‌ عطر و طعم‌ تندِ مطبوعش‌، در سطح‌ وسیعی‌ در مزارع‌ سبزیِ ایران‌ و بسیاری‌ از کشورهای‌ جهان‌ کشت‌ می‌شود . حوزه انتشار جغرافیایی‌ آن‌ در ایران‌، مناطق‌ شمالی‌، شمال‌غربی‌، جنوبی‌، سواحل‌ خلیج‌فارس‌، جنوب‌شرقی‌ و بخش‌ مرکزی‌ است‌. ماه‌های اردیبهشت و خرداد زمان برداشت این گیاه هستند که به صورت وحشی سبز می‌شود. منبع: سایت دانش نامه جهان اسلام (rch.ac.ir) سایت ویکی پدیا سایت دکتر ساینا

گیاهیست خودرو از خانواده Cruciferae که به ارتفاع ۳۰ سانتی متر ی رسد. این گیاه، علفی و یک‎ساله، دارای برگ‎های تخم ‎مرغی شکل، گاهی دایره ‎ای و کاملا ساقه آغوش، با کوشک‎های بزرگ در قاعده و همچنین گلبرگ‎های کاهی رنگ است و به ‎صورت علف هرز در نواحی جنوبی و مرکزی ایران گسترش دارد. دانه‎ های این گیاه که با نام “قدومه شهری” در ایران مشهور است، دانه‎ هایی است تخم‎ مرغی شکل، به طول ۲ میلی‎متر و قهوه‎ای رنگ که با پوششی نازک و موسیلاژی پوشیده شده است. با این دانه‎ ها، میوه ‎ها و یا پوست میوه ‎هایی مشاهده می‎ گردد که بیضوی شکل و دو حجره ‎ای با یک جدار میانی ضخیم هستند و در هر یک از حجره ‎ها یک دانه وجود دارد. این گیاه در محیطهای نیمه سایه یا کاملا آفتابی رشد می کند و خاکهای سبک (شنی)، متوسط (لوم)، سنگین و مرطوب را می پسندد و به خاک زهکشی شده خوب نیاز ندارد. به خاکهای شور و خشک نیز مقاوم نیست. نوع گلهای آن به صورت نر و ماده است. اندامهای مورد استفاده: کلیه اندامهای گیاه استفاده دارویی دارد که برگ آن برای مصرف خوراکی استفاده می شود. ترکیبات شیمیایی: صمغ دانه قدومه شهری عمدتا در بیرونی‎ ترین لایه پوسته پدید آمده و زمانی که پوسته در تماس با آب قرار می‎ گیرد، به‎ سرعت مواد موسیلاژی فراوانی آزاد می ‎نماید. موسیلاژ دانه قدومه شهری به ‎عنوان منبع جدیدی از هیدروکلوئیدهای غذایی شناخته شده که با توجه به دارا بودن ویسکوزیته بالا، تنش تسلیم و رفتار شل شونده با برش قوی، به‎‏ عنوان غلیظ‎‎ کننده و پایدارکننده در سیستم‎های غذایی و دارویی مطرح گردیده است. این صمغ به‎ عنوان یک پیونددهنده، قادر است مقادیر زیادی آب را گرفتار کرده، و از این‎ رو ویسکوزیته را افزایش داده و به قوام محصول ثبات بخشد. خواص دارویی و درمانی: - ضد اسکوربوت - عصاره موسیلاژی حاصل از دانه‎ های قدومه شهری به‎ عنوان لینت ‎بخش، ضدسرفه و همچنین مقوی و سنگ‎ شکن مصرف سنتی دارد. سایر کاربردها: صمغ قدومه شهری را می‎ توان به‎ طور موثری در تشکیل امولسیون‎ های کم‎ چرب با پایداری نسبتاً بالا در برابر بهم‎ آمیختگی و یا یکی‎ شدن قطرات طی دوره نگهداری استفاده نمود. صمغ دانه قدومه شهری با ایجاد خاصیت سدکنندگی در فرمولاسیون ‎های خمیری، سبب بهبود بافت و پایداری خمیرهای پوششی و کاهش جذب روغن می‎ گردد. این صمغ به‎ لحاظ دینامیکی خاصیت ژلی ضعیفی داشته و دارای یک شبکه پیوند شده عرضی است و لذا می ‎تواند در اصلاح بافت نیز نقش موثری ایفا نماید. کاربرد این صمغ در تشکیل فیلم‎ ها و پوشش‎ های خوراکی با ویژگی ‎های مطلوب و پایدارسازی نسبتاً بالای سیستم‎ های کف نیز به اثبات رسیده است. نقاط رشد و پراکنش: بومی بعضی از کشورهای خاورمیانه همچون مصر، عراق، ایران و پاکستان است. پارك ملي گلستان، دشت گرگان منابع: سایت شبکه گیاهی ایران (www.netplant.ir) سایت ریحان گام پارسیان (www.farcolloid.ir) فصلنامه علمی-پژوهشی تحقيقات گياهان دارويی و معطر ايران

خصوصیات گیاهشناسی: گیاهیست یکساله، به ارتفاع ۵_۳۰ سانتیمتر، با ساقه بی کرک.برگها کامل يا به صورت شانه اي است، که در حالت اخير يک برگچه بزرگ در انتهاي برگ به چشم مي خورد. برگهای قاعده ای طوقه ای، دمبرگ دار، شانه ای؛ برگچه ها واژ تخم مرغی، کامل، ۲_۴ جفتی؛ برگچه انتهابی از جانبی ها بزرگتر؛ برگهای ساقه ای کم یا وجود ندارند، از قاعده ای ها کوچکتر، دمبرگ دار در سطح فوقانی پوشیده از کرکهای ساده گل اذین خوشه ای مشخص. گلبرگها به طول ۲/۵_ ۳ ، به عرض ۱_۱/۵ میلیمتر، سفید. خرجین ها به طول ۱۵ _ ۲۶، به عرض ۰/۵ _ ۱ میلمتر، از گلها بالا میزند؛ دمگلهای میوه دار به طول ۷_۱۳ میلیمتر؛ خامه به طول ۰_۰/۵ میلیمتر. اين جنس در ايران ۷ گونه يک ساله و دو ساله دارد که اغلب با ريزومهاي گوشتي يا فلس دار ديده ميشود. اندامهاي هوايي کرکدار يا بدون کرک است. اولين برگهاي حقيقي کليوي شکل است. گلبرگها سفيد يا بنفش رنگ و به ندرت کرمي يا متمايل به زرد است. ميوه از نوع خورجين است و بذرها در يک رديف در هر حجره قرار گرفته اند. اندامهای مورد استفاده: برگ و ساقه جوان خواص دارویی و درمانی: - اندامهای هوایی گیاه اثر ضد اسکوربوت دارد. - شیره تازه آن به عنوان ضد اسکوربوت، رفع بیماریهای مزمن پوست و آب آوردن مصرف می شود. - دم کرده یا جوشانده آن برای درمان اسکوربوت، مخملک و تسکین بعضی حالات عصبی مانند هیستری، صرع و اسپاسم های عصبی بکار می رود و همچنین در اسم به عنوان خلط آور کاربرد دارد. نقاط رشد و پراکنش: در جهان: اروپا ، سوریه ، لبنان، فلسطین، ترکیه، قفقاز، ایران، پاکستان، اسیای مرکزی ، شمال افریقا معرفی شده در شمال امریکا. در ایران: عموما این گونه در نواحی مرطوب کوهستانی در کنار نهر ها و جویبار ها و زمینهای مرطوب و گاهی در باغها و اراضی ابیاری شده در استانهای گلستان( گرگان،بندر گز)، مازندران، گیلان، اذربایجان، کرمانشاه و لرستان می روید. منابع: وبلاگ مقاله کشاورزی ایران (www.ake.blogfa.com) سایت زنجیره تأمین بهشت (https://qzparadise.ir) فصلنامة علمي-پژوهشي تحقيقات گياهان دارويي و معطر ايران - استان گلستان

نامهای دیگر: نام محلى آن در الوند و اشتران‏كوه «تودر» مى ‏باشد. خصوصیات گیاهشناسی: تمشک کبود نام یک گونه از سرده تمشک است. تمشک کبود گیاهی است با کاسبرگ‌های چسبیده به میوه و برگچه‌های بی‌کرک. گياهى است پايا داراى ساقه‏ هاى استوانه ‏اى با شاخه ‏هاى متعدد پوشيده از سوزنكهاى نازك خزنده و خاردار. برگها سبز تقريبا بدون دمبرگ مشتمل بر ۵ برگچه تخم ‏مرغى، بعضى از آنها داراى غده و برخى بدون غده است. روى برگها داراى موهاى ريز و پشت برگها كركهاى نمدى سفيد. گلها سفيد و ميوه آن شبيه شاه ‏توت به رنگ آبى سير و کبود رنگ است. خواص دارویی و درمانی : - برگها و جوانه های گیاه مصرف می شود و در استعمال خارجی خواص درمانی قابض بندآورنده خون ضد عفونی کننده ضددیابت مدر و التیام بخش دارد. - در استعمال داخلی برای درمان وجود خون در ادرار، بواسیر، اسهال، اسهال خونی، ترشحات سفید زنانه، خونریزی رحم، درمان گلودرد و مالاریا، دیابت و سوهاضمه، روماتیسم، نقرسی، کم خونی، کمی ادرار و سنگهای مجاری ادرار بکار می رود. - همچنین برای ورم لثه، التهاب زبان، دردهای عصبی دندان، ترشحات سفید زنانه و زخم های دیرجوش مصرف می شود. نقاط رشد و پراکنش: این گیاه بیشتر در جنگل‌ها می‌روید. تقريبا در تمام مناطق شمال ايران و شمال غرب و غرب ايران و در منطقه اطراف تهران و در الوند و اشتران‏كوه دیده می شود. پراکندگی در جهان: اروپا غرب و مرکز آسیا پراکندگی در ایران : در مناطق مختلف استانهای گرگان، مازندران، گیلان، آذربایجان، کردستان، لرستان، کرمان، خراسان و تهران می روید. منابع: سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/) وبلاگ غذای سالم (http://ghazayesalem.blogfa.com/) سایت www.faq.irpsc.com

نام‌های دیگر آن: بمبلی زو، رَزَک، تال و اصل الکرمة السودا می‌باشد. خصوصیات گیاهشناسی: گیاه تمیس یکی از گونه‌های دارویی ایران است که بیشتر در نواحی جنگلی شمال ایران رویش دارد . تمیس گیاهی است پایا و بالارونده از خانواده Dioscoreaceae به طوری که به سهولت تا حد ۷ – ۸ متری تکیه گاه خود بالا می رود. گیاهان تیره تمیس مخصوص مناطق استوایی و بین استوایی و دارای انواع معدود در نواحی معتدله می باشند. به اشکال مختلف علفی یا دارای اعضای چوبی و غالباً بالا رونده و دارای غده هایی با ظاهر مختلف در داخل خاک یا در قشر سطحی آن و حتی خارج از زمین می باشند. برگهائی معمولاً متناوب و پهنکی قلبی شکل یا تیرکمانی، گاهی لوبدار یا به اشکال دیگر با رگبرگهای مشبک دارند و این حالتی است که کمتر در گیاهان تک لپه مشاهده می گردد گلهای آنها بر ۲ نوع متفاوت نر و ماده واقع بر روی ۲ پایه و مجتمع به صورت خوشه یا سنبله و یا گرزن است. بندرت ممکن است در بین آنها انواعی یک پایه و یا دارای گلهای نر – ماده دیده ‌شود. اجزای گل آنها روی طرح سه تائی بنا شده است. گلهای نر آنها ۶ پرچم در ۲ ردیف حلقوی و یا ۳ پرچم دارند. که در حالت اخیر ردیف داخلی به حالت رشد نیافته می باشند و از مشخصات آنها این است که میله پرچم های آنها غالباً به پوشش گل پیوستگی دارد. گلهای ماده آنها از ۳ برچه منتهی به یک تا ۳ خامه تشکیل مییابد. میوه آنها پوشینه یا سته و محتوی دانه هائی که در برخی از آنها بالدار و دارای آلبومن شاخی است. گیاهی سمی است و مواردی از مرگ کودکان در اثر خوردن حبه های قرمز آن پیش آمده است. ترکیبات شیمیایی: گیاه تمیس دارای، نوعی کاروتنوئید قابل استخراج به نام لیکوگزانتین (Lycoxanthine) است. ليکوگزانتین (Lycoxanthine)، نوعی کاروتنوئید به فرمول C۴۰H۵۶O و به وزن ملکولی ۵۵۲.۸۵ است. خواص دارویی و درمانی: -کلیه قسمتهای گیاه مانند ریزوم، جوانه‌ها، میوه اثر مدر، قی آور و مسهلی دارند. مصرف اعضای این گیاه در حالت تازه خطرناک می باشد زیرا ایجاد التهاب و تورم در اعضای داخلی می نماید. از ریزوم این گیاه پس از شست شوهای پی درپی که هر دفعه آن با خشک کردن همراه باشد، به عنوان قی آور و مسهل استفاده به عمل می آمده است. - ریزوم گیاه اثر مخصوصی در دستگاه ترشح ادرار و رحم دارد، به طوری‌که مصرف آن موجب زیاد شدن ترشحات ادرار و برقراری قاعدگی می‌شود. - اگر قطعه ای از ریشه آن روی پوست قرار گیرد ، بویژه اگر به نرمی روی پوست مالیده شود بشدت جریان خون را تحریک می کند. - در موارد خونریزی و دردهای رماتیسمی لایه هایی از ریشه تازه یا خشک شده و نیز کمپرس عصاره آبکی یا الکلی از طریق خارجی به کار می رود. - در استعمال خارج از له شده قسمت متورم آن که در آب جوش قرار گرفته باشد، در موارد ضرب خوردگی و رفع خون مردگی ها استفاده می گردد. به حالت تازه ولی رنده شده معمولا بر روی محل دردناک در رماتیسم و نقرس گذاشته می شود ولی اثر آن قطعی نیست. نقاط رشد و پراکنش: نواحی شمالی ایران، گرگان: مینودشت، مازندران: نوشهر، سخت سر، گلندرود، دره تالار، دره هراز، کره زنگ در ارتفاعات ۶۰۰ – ۱۰۰۰ متری. گیلان: ۲۸ کیلومتری شمال هشت پر به آستارا. آذربایجان: ۱۰ – ۲۰ کیلومتری نواحی غربی آستارا به سمت دره حیران در ارتفاعات ۱۰۰ – ۱۵۰ متری. کردستان: کرمانشاه. دامغان. سمنان. خراسان: گلی داغ در نزدیکی بجنورد. منابع: سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com) سایت آیدانا (https://aydana.com/)

گیاهی علفی و پایا از خانوادۀ شاه‌پسند و بومی آمریکای جنوبی و ایالات متحده است که دارای ساقۀ خزنده و تقریباً چهارگوش که از طریق تماس بندهای ساقه با زمین و ایجاد ریشۀ نابه‌جا تکثیر می‌یابد. گل آذین های آن حاوی گل های سفید تا صورتی رنگ بوده که در مرکز آن به رنگ ارغوانی دیده می شود.گل‌های این گیاه، کوچک و میوه‌اش کوچک و مدور است. برگ ها نیزه ای، واژتخم مرغی، گاهی اوقات گوشتی، به طول ۵ تا ۴۰ میلیمتر و پهنای ۴ تا ۲۰ میلیمتر، در بالا مضرص می باشد. شرایط محیط رشد: کشت این گیاه در خاک های مختلف به ویژه خاک های به خوبی آبیاری شده و مکان های آفتابی موفقیت آمیز بوده است. همچنین این گیاه خاک های حاصلخیز را ترجیح می دهد اما می تواند در خاک های فقیر از نظر مواد غذایی نیز رشد کند. گزارش شده که این گیاه به خاک های مرطوب نیاز دارد بنابراین آبیاری آن باید به طور منظم صورت گیرد. البته برخی گزارش ها نیز حاکی از این است که این گیاه می تواند خاک های خشک را تحمل کند و در شرایط خشک نیز رشد کند. در صورتی که آن را در سایه کشت کنید تعداد زیادی اندام رویشی و شاخ و برگ تولید می کند اما گل های زیادی تولید نمی کند. بنابراین برای تولید گل های فراوان بهتر است که محل های آفتابی را برای کشت آن انتخاب نمود. این گیاه توانسته دمای تا منفی ۷ درجه سانتیگراد را در استرالیا تحمل کند. تکثیر: ازدیاد این گیاهان از طریق کشت بذرهای آنها صورت می گیرد. اطلاعات زیادی در مورد این گونه وجود ندارد اما کشت بذرهای آن در فصل بهار و در گلخانه موفقیت آمیز گزارش شده است. یکی دیگر از روش های تکثیر آنها، تقسیم بوته در فصل بهار می باشد. خواص دارویی: این گیاه، مفید برای معده، التیام‌دهندۀ زخم، مُدِر و ضد کِرم است. نقاط رشد و پراکنش: در بیشتر نواحی حاره و نیمه‌حاره‌ای و در شمال و جنوب ایران می‌روید. منابع: سایت ویکیجو (https://wikijoo.ir/) سایت نارگیل (https://nargil.ir/)