مشکک سفید یا لبدیسی خزنده گیاهی است پایا ، از تیره نعنائیان، کما بیش در پایه چوبی، با ارتفاع بوته ۱۵ تا ۳۰ سانتیمتر . مشکک سفید گیاهیست پوشیده از کرک های سفید،ساقه متعدد از قاعده منشعب با شاخه های نسبتاً زیاد و تقریباً پوشیده از برگ های فراوان ، ایستاده ،کرک دار، شاخه های فوقانی بی دوام و برگ های خطی نوک تیز ، پایینی هادر قاعده باریک شده با لبه تقریباً برگشته، گاهی با ۳-۱ دندانه نوک تیز، گل منفرد، محوری، بدون دمگل یا با دمگل کوتاه،کاسه گل با دندانه هایی به طول۴ میلی متر و باریک نوک تیز،جام گل صورتی متمایل به قرمز، گردینه پوش به طول ۱۸میلی متر. اقلیم رویشگاه ها مرطوب، معتدل با زمستان های بسیار سرد، خشک و گرم با زمستان های نیمه سرد، و یا مرطوب معتدل با زمستان های بسیار سرد. میزان بارندگی رویشگاه ها بین ۵۰۰-۲۷۰ میلی متر می باشد. این گونه در اقلیم نیمه خشک سرد در دامنه ارتفاعات ۲۰۰۰-۱۳۰۰ متر از سطح دریا در خاک های کم عمق تا نیمه عمیق با بافت سبک تا متوسط در انواع جهت ها در شیب های ۲۰تا۶۰ درصد رشد می کنه که از نظر بافت خاک در خاک های رسی، رسی- لومی، یا سیلتی ، PH=۷/۳-۸/۶ و EC=۰/۶-۱/۷mmμ/cm و ۵۵/۷-۲۶/۵% آهک را تحمل می کند.متوسط درجه حرارت سالانه رویشگاه های این گونه ۱۲/۴درجه سانتی گراد می باشد. شروع فصل رویشی اواسط اسفند فصل گل اوایل خرداد تا اواخر تیر ، میوه ها اواسط خرداد تشکیل و تا پاییز بعد روی بوته ها دیده می شوند. قسمت مورد استفاده : برگ و گل خواص درمانی: - مدر - اشتها آور - مقوی - تب بر و التیام دهنده است - دارای اثر ضد باکتریایی و خصوصاً اثرات ضد قارچی می باشد. پراکنش جغرافیایی:استپهای البرز و زاگرس، شاهرود، تهران، اراک ، آدربایجان، دره کرج و در فارس، کردستان و لرستان انتشار دارد. همچنین پلنگ دره ۱۸۰۰متر- باغ یک ۱۳۰۰متر- کاسوا ۲۰۰۰متر-ارتفاعات کرمجگان ۲۲۰۰ از رویشگاههای این گیاه است. بهترین رویشگاه از نظر فراوانی : در منطقه کاسوا بیشترین فراوانی این گونه مشاهده گردید. منابع: https://civilica.com/doc/۳۴۲۲۹۶/ کد COI مقاله: HERBAL۰۱_۷۶۳ سایت رسانه مجازی نگاه (http://www.negahmedia.ir) وبلاگ مجله جامع فضای سبز (http://samani۲۰۰۸.blogfa.com)

گیاهیست چند ساله از خانواده Compositae که تا ارتفاع ۷۵ سانتیمتر رشد می کند. نوع گلهای آن نر و ماده است و به وسیله زنبور ها، مگس ها، خودگشنی گرده افشانی می کند. شرایط نگهداری و پرورش گل اینولا: به مکان کاملاً آفتابی، خاک غنی و مرطوب با زهکش خوب نیاز دارد حداقل دمای قابل تحمل آن ١۵- درجه سانتی گراد می باشد و از طریق کاشت بذر یا تقسیم بوته در بهار یا پائیز ازدیاد آن امکان پذیر است. این گیاه به خاک شور یا خشک مقاوم نمی باشد. خواص دارویی و درمانی: - برطرف کننده انسداد مجاری بدن - بهبود دهنده زخم - تصفیه کننده (خون)، سم زدایی از خون - خلط آور - سرطان - صفرا آور - ضد باکتری - ضد تومور - ضد نفخ - مدر، ادرارآور - مسهل محرک روده (نسبتا ملایم) - مقوی معده - مقوی، تونیک منابع: سایت https://vipshop.flowers/ سایت شبکه گیاهی ایران (www.netplant.ir)

نام های دیگر: شابانک ، جرجیر، کَحکیز خصوصیات گیاهشناسی: منداب یک گیاه خوراکی یک‌ساله است که بومی مناطق مدیترانه، از مراکش و پرتغال تا لبنان و ترکیه و ایران است. سَرده (جنس) آن در ایران یک گونه گیاه علفی یک‌ساله دارد که معمولاً به صورت هرز در کشتزارها می‌روید. این گیاه سرمادوست و بلندروز است که همانند گندم دارای انواع پاییزه و بهاره است. برگ‌های شابانک دارای پهنکی بخش‌شده به چند بریدگی عمیق و نامنظم است و گل‌های درشت به رنگ سفید مایل به زرد یا مایل به صورتی با شبکه‌ای از خط‌های ریز به رنگ بنفش دارد. اندامهای مورد استفاده: گل و دانه‌ها و برگ‌های شابانک همگی قابل استفاده هستند. ترکیبات شیمیایی: شابانک، سرشار از ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی‌اکسیدان‌هاست. این گیاه حاوی مقدار زیادی اسید فولیک، ویتامین A, C و K همراه با سایر مواد معدنی مانند پتاسیم، منگنز، آهن و کلسیم است. این سبزی برگدار، فیبر و فیتوشیمایی‌های زیادی نیز دارد، قند کمی داشته و کم کالری و کم کربوهیدارت و کم چربی است. این گیاه علاوه بر سرشار بودن از آنتی‌اکسیدان، غنی از ترکیبی به نام گلوکوزینولات است که به ترکیبات قدرتمندی به نام ایندول‌ها، تیوسیانات‌ها و ایزوتیوسیانات‌ها تجزیه می‌شوند. این ترکیبات در پیشگیری از سرطان مفید هستند. خواص دارویی و کاربردها: طبع این گیاه گرم می باشد. - قسمتهای مختلف منداب سرشار از ویتامین K بوده و لذا برای درمان و بهبود رقت خون مناسب است. - این گیاه سرشار از مواد مغذی و ویتامین‌ها بوده و در عین حال از میزان کالری بسیار کم برخوردار است، لذا مصرف آن به منظور لاغری و کاهش وزن توصیه می گردد. - به دلیل داشتن مواد معدنی نظیر کلسیم، پتاسیم، منیزیم و فسفر برای سلامت و استحکام دندانها و استخوانها مفید است. از دیگر خواص منداب در رابطه با حفظ سلامت استخوانها، کاهش خطر سایش های استخوانی در دوران کهن سالی است. - گیاه منداب سرشار از آنتی اکسیدانها بوده، لذا باعث تقویت سیستم ایمنی بدن و پیشگیری از بروز انواع سرطان میشود. - استفاده از این گیاه دارویی برای پیشگیری از سرماخوردگی بسیار مفید است و خاصیتی همانند شلغم دارد. - از دیگر خواص منداب کمک به حفظ سلامت چشم است که به دلیل وجود ویتامین آ فراوان در این گیاه است. این گیاه در درمان بیماری آب مروارید چشم موثر است. - به دلیل داشتن انواع ویتامین‌ها بر سلامت و حفظ نشاط و شادابی پوست و مو موثر است. - این گیاه به دلیل داشتن مقدار فراوانی از ماده سولفورافان گزینه مناسب و مفیدی برای مبارزه با مواد سرطانزا میباشد. - بخور گیاه منداب جهت تسکین درد دندان مفید است، همچنین یکی از جالبترین خواص منداب استفاده از این گیاه برای کمک به معتادان برای ترک اعتیاد است. - منداب تنگی نفس را بهبود، سینه را نرم و برای تصفیه خون تجویز می گردد. - مصرف تخم منداب باعث تقویت نیروی جنسی می شود، به طوری که در کتب طب سنتی درباره آن آمده است تخم منداب به حسك دانه معروف است و چنانچه آن را سه مرتبه با شير بجوشانند تا خشك شود، جهت تقويت شهوت مفيد مى باشد. - عصاره این گیاه همراه با روغن کنجد برای درمان درد مفاصل و کاهش کمر درد بسیار موثر است. - گیاه دارویی منداب مدر بوده، برای درمان برخی ناراحتی‌های مجاری ادرار از آن استفاده میشود، همچنین خوردن آن برای مبتلایان به سنگ مثانه و سنگ کلیه مفید است. عصاره برگ و ريشه و ميوه منداب جهت زخم مجارى ادرار مخصوصا سوزاك بسیار مفيد است. - از دیگر خواص منداب که در طب سنتی از آن نام برده شده خاصیت مسهل و ضد کرم بودن آن است، در حقیقت خوردن گیاه منداب، جهت دفع بلغم و اقسام كرم معده و روده و كرم كدو موثر است. - از دانه‌های این گیاه ضمادی تهیه میشود که برای تسکین درد ورم‌های سخت مفید است، البته لازم به ذکر است به دلیل سمی بودن دانه‌ها، از خواص دارویی دانه‌های این گیاه بیشتر جهت مداوای چهارپایان استفاده شده، در معالجه انسانی کمتر کاربرد دارد و بیشتر مورد استفاده دامپزشکان قرار می گیرد. - در برخی مناطق از دود دادن این گیاه برای جلوگیری از چشم زخم استفاده شده و خواصی شبیه اسپند را برای آن قائل هستند. - از منداب در تهیه سالاد بهره می‌گیرند. مزهٔ خاص و تند برگ‌های آن برای سالاد و سایر غذاهای سرد مناسب است. مضرات منداب: گیاه منداب از جمله گیاهانی است که به مقدار زیادی نیترات را از خاک جذب کرده و دارای ویتامین ث زیاد و هم‌چنین نیترات زیاد است؛ به همین علت نباید روزانه مقادیر زیادی از آن را مصرف نمود، چراکه مصرف زیاد نیترات برای بدن سمی بوده و ممکن است از میزان نیترات مجاز برای بدن انسان بالاتر رود. نقاط رشد و پراکنش: این گیاه در ایران در بلوچستان و نواحی اطراف دریای خزر یافت می‌شود و در برخی کشتزارهای کرمانشاه، آذربایجان، اهواز، بوشهر، تهران، یزد و جندق نیز می‌روید. منبع: سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/) سایت ویستا (https://vista.ir/)

خصوصیات گیاهشناسی: مورد درختچه کوچکی است که ارتفاع ساقه آن در شرایط عادی بین ۱ تا ۳ متر است. برگ‌هایی همیشه سبز، پایا، متقابل، ساده، نوک‌تیز، عاری از تار و دندانه، چرمی، به رنگ سبز تیره و معطر دارد. گل‌های نسبتاً درشت و زیبای مورد، رنگ سفید و بوی مخصوصی دارند و از اردیبهشت ماه تا تیر ظاهر می‌شوند. گل های آن مانند برگ‌ها وضع متقابل داشته و در کنار آنها، به ساقه می‌پیوندند. هر گل آن ۵ گلبرگ مساوی به صورت گسترده دارد، به‌طوری‌که وجود این حالت باعث می‌شود پرچم‌های متعدد و فراوان گل تا انتهای میله و محل اتصال میله به نهنج به صورت دسته‌ای از تارهای بلند و ظریف رویت می‌شوند. اندامهای مورد استفاده: برگ، میوه و گل‌های روی ساقه مورد دارای خواص دارویی هستند. ترکیبات شیمیایی: مهم‌ترین ترکیبات مورد، رایحه (اسانس) آن می‌باشد که حاوی سینئول، میرتنول، پی‌نن، ژرانیول، لینالول و کامفن است. در سال‌های اخیر پژوهشگران آلمانی و ایتالیایی ترکیبات آسیل فلوروگلوسینول‌ها را در مورد کشف کرده‌اند که مسئول خاصیت ضد تورم آن است. در قسمت‌های مختلف مورد، از جمله برگ، میوه و گال(برجستگی های روی ساقه) ، تانن، اسانس و مواد رزینی وجود دارد که خاصیت قوی قابض آن مربوط به تانن‌ها است. دانه‌های موجود در میوه حاوی ترکیبات روغنی از جمله اسیدهای چرب اولئیک، لینولئیک و پالمیتیک هستند. میوه گیاه، غیر از مواد مذکور، حاوی قندهای مختلف و اسیدهای مالیک و سیتریک می‌باشد. خواص درمانی - مورد، اثر ضدعفونی‌کننده دارد و از آن در مصارف داخلی و خارجی می‌توان استفاده کرد. غرغره جوشانده آن در ضدعفونی و رفع تحریک مخاط دهان مؤثر است. -همچنین مقوی معده و نیرو دهنده‌است و در رفع بیماری‌های دستگاه تنفس و مجاری ادرار به کار می‌رود. - برای تقویت معده از گردبرگ مورد می‌توان قبل از هر وعده غذایی استفاده کرد و در مصارف خارجی از مورد در رفع بیماری‌های جلدی و مواقعی که به علت بروز دانه‌های جلدی پوسته‌های کوچک و سفیدرنگ در پوست ظاهر می‌شود، می‌توان استفاده کرد. - برای رفع عرق کردن و برطرف کردن بوی بد زیر بغل هرروز روغن مورد را به زیر بغل بمالید یا از گرد برگ ان استفاده کنید. - مورد بوی بد دهان را رفع کرده و در تقویت موی سر و سیاه شدن آن مفید است. - خاصیت ضد باکتریایی دارد و سرشار از ویتامین ث است. - زخم‌های داخلی را التیام می‌بخشد. - بلفارول لوسیون روغن مورد سبز (میرتول)۵٪ در روغن بادام کاربرد درمانی داشته: اثرات ضدعفونی کنندگی - تقویت‌کننده ابرو و مژه- ضد شوره و التهاب پلک‌ها - اثرات نرم‌کنندگی. قابلیت‌های بلفارول به حدی است که حتی ریزش ابرو و مژه را نیز متوقف می‌کند و بعد از مدتی همان فردی که از ریزش رنج می‌برده، دارای مژه و ابروهایی سالم و زیبا خواهد شد. در بلفاریت مایت‌ها (دمودکس) هم گاهی دخالت دارند که خوشبختانه این دارو بر روی مایت و تخم‌های آن نیز مؤثر است. به علت خواص ضد میکروبی و ضد التهابی میرتول، این فراورده باعث پاک شدن سطح پوست و ریشه موها از عوامل میکروبی اعم از قارچ و باکتری و همچنین از بین بردن التهابات ناشی از مصرف مواد شیمیایی و پاک‌کننده در موضع می‌گردد. عوارض جانبی در موارد خاصی برخی افراد نسبت به ترکیبات بلفارول حساسیت به صورت خارش و جوش‌های ریز در محل مصرف نشان داده‌اند. همچنین باید توجه داشت فراورده‌های مورد، نباید به مقادیر زیاد و بی‌رویه و برای مدت طولانی به کار رود، زیرا بر اثر دفع اسانس از راه دستگاه تنفس، مخاط برونش‌ها تحریک شده و عوارض ناراحت‌کننده‌ای ایجاد می‌شود. صور دارویی؛ دمکرده، گرد مورد، عرق مورد، روغن مورد، تنتور مورد نقاط رشد و پراکنش: این درختچه بیشتر در نواحی شمال ایران، فارس، کرمان، بندرعباس، یزد و گیلان غرب از شهرستان‌های استان کرمانشاه (در جنوب غرب استان کرمانشاه و شمال غرب استان ایلام.) و سرزمینهای کوه پایه ای زاگرس در خوزستان می روید. مورد به‌طورخودرو در نواحی اطراف دریای مدیترانه و آب و هوای معتدل می‌روید و به عنوان گیاه زینتی از آن استفاده می‌شود. منابع: سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/) سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com)

خصوصیات گیاهشناسی: گیاهی است دائمی ولی مانند گیاهان دو ساله با آن رفتار می شود. این گیاه از خانواده گلستارگان و بومی منطقه غرب، مرکز و شمال اروپا است. نظیر بنفشه به سرما مقاوم و زمستان را زیر برف باقی مانده، در اوایل فصل بهار رشد و نمو خود را آغاز می کند و کشت و کار آن نیز مشابه بنفشه است. گل های آن سفید، صورتی، قرمز و بنفش است. ارتفاع بوته کم و به ۱۰ –۱۵ سانتی متر می رسد. قطر گل از ۲.۵ تا ۵ سانتی متر متغیر بوده و دمگل طویل و حدود ۱۵ سانتی متر است. دارای انواع کم پر و پر پر است. گلبرگ ها پهن و گاهی پر پر مانند هستند. از اواسط اسفند یا فروردین تا اوایل تابستان گل می دهد. گل ها را پس از پژمرده شدن باید حذف کرد. اگر گیاه در زمین باقی بماند در سال بعد پر گل خواهد شد. اندامهای مورد استفاده گیاه: برگ ها و گل های آن می باشد. خواص دارویی و درمانی: - مردم روزگاران قدیم از مینا به عنوان مرهم التیام بخش و نیز برای درمان یبوست به کرات بهره می گرفتند. - برگ هایش را که بسیار خوش طعم است می توان در سالاد به کار برد. بدین ترتیب می توان هم از طعم خوشش بهره برد، هم از خاصیتش که مسهل ضعیفی است و فشار خون را پایین می آورد. - دم کرده مینای چمنی اکثر اوقات به عنوان یک ملین آرام تجویز می شود و گل های تازه آن برای محل سوختگی و متورم نتیجه خوبی را در برداشته است. زمانی که قسمتی از پوست شما سوخت مقداری از گل تازه مینا را بر روی آن گذاشته و بمالید تا اثر گذاری بهتری داشته باشد. - دم کرده برگ ها و گل های مینای چمنی ضد سرفه است و برای درمان سرماخوردگی و برنشیت و گرفتگی مخاط حنجره سودمند و هم چنین برای درد های معده، روده، قولنج و کولیت، کبد، کلیه و ناراحتی های مثانه موثر است. - برای رهایی و رفع گرفتگی عضله نیز مفید بوده است. - از دم کرده گل مینا برای درد های موضعی که به صورت پاشویه و کمپرس داغ استفاده می شود موثر بوده است. - اگر جوشانده گل مینای چمنی را بجوشانید و بخار دهید دفع کننده حشرات می باشد. - از گل آن نیز می توان برای بیماری یرقان استفاده کرد. - مصرف گل مینای چمنی برای آسم مفید است. - مدر، ملین، مقوی، عرق آور و خلط آور است. - برای درمان برونشیت و بحران کبدی و یبوست شدید و اعصاب و فشار خون مفید و موثر است. کاشت مینای چمنی: به سرما مقاوم است و نیاز به خاک مرطوب با زهکشی مناسب دارد. برای محل هایی استفاده می شود که تا حدودی سایه دار باشد گرچه در محل های آفتابی یا سایه دار نیز به خوبی رشد می کند. در نقاط با نور کامل آفتاب و در شرایط گرم و خشک گل ها زود پژمرده می شوند. در حاشیه های سایه دار، کم گل و گل ها نیز کوچک می شوند. در تابستان بوته کمی ضعیف شده و لبه های برگ دچار سوختگی می شود. بنابراین اگر قرار است نگهداشته شود، بهتر است در محلی که کمی سایه دار است کشت شود. افزایش بذر مینا چمنی را مانند گیاهان دو ساله در آخر تابستان در خزانه هوای آزاد می کارند. در پائیز در مرحله ۶ برگی آن را به محل اصلی منتقل می کنند و مانند بنفشه زمستان زیر برف می ماند. اگر بوته ها ضعیف بودند، این عمل به اسفند ماه یا اوایل بهار موکول می شود. از طریق تقسیم بوته در اسفند و اوایل بهار نیز قابل افزایش است. نقاط رشد و پراکنش: در ایران نوعی از آن به صورت خودرو و وحشی در صحراها و مزارع می رویند. گل مینای چمنی را در فضای سبز برای حاشیه باغچه‌ها، تپه‌ها، باندها گلکاری، در کنار نهرها، نقاط مردابی و سراشیبی برای تزئین چمن به کار می‌برند. منابع: سایت گلهای شما همچنان می خندند (https://glassy-garden.com) سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org) سایت عطارک (https://attarak.com)

میوه به، به فارسی " به ، آبرود ، آبی " و در کتب طب سنتی با نام عربی آن "سفرجل" نام برده می شود و در نقاط مختلف شمال ایران با نامهای محلی: در آستارا «آیوا و هیوا"، در مازندران و رامیان و کتول "شغال به و شال به"، در لاهیجان و رودسر "توچ" و در رامسر و شهسوار "سنگه" نامیده میشود. نامهای فوق برای میوه و درخت هر دو استعمال می شود. خصوصیات گیاهشناسی درخت به: به جنگلی گیاهی است از خانواده گل سرخ (Rosaceae). درخت به درختی است کوچک که پوست ساقه و تنه آن به رنگ قهوه ای سیر که شکاف نمی خورد، ولی وقتی که درخت به کهنسال شد قطعاتی از پوست از درخت کنده می شود. برگها پوشیده از کرک و روی برگها صاف و بی کرک و تار است. جوانه های آن کوچک و پوشیده از تار است. گلهای آن خیلی بزرگ به طور منفرد به رنگ سفید یا صورتی که دارای ۵ گلبرگ است. میوه آن زردرنگ، گرد یا به شکل گلابی و سطح آن اغلب پوشیده از کرک است و داخل آن دانه های به، معمولا در هر خانه ۱۲ عدد، وجود دارد. درخت به بومی مشرق زمین و مرکز آسیا است، در جنگلهای شمال ایران به طور خودرو جنگلی در ارتفاع متوسط می روید. تکثیر درخت به از طریق قلمه (قلمه پاشنه ای)، خوابانیدن شاخه، ساقه و پیوند زدن است. از به به عنوان پایه برای پیوند گلابی نیز استفاده می شود. انواع مورد نظر به را روی پایه به در مرداد ماه به صورت شکمی پیوند می زنند. نهالهای پیوند خورده به را که رشد کافی کرده باشد، معمولا با فواصل ۵-۴ متر در باغ می کارند. اندامهای مورد استفاده: میوه،دانه و برگ مواد مؤثره: ماده ي اصلي به دانه، موسيلاژ است که کمي پس از مجاورت دانه با آب از سلول هاي اپيدرم پوشش دانه ترشح مي شود. به دانه، دانه هاي ميوه ي درخت به يا Cydonia oblonga Miller که داراي حداقل ۱۵ درصد موسيلاژ مي باشد. خواص درمانی میوه به: میوه به از نظر طعم معمولاً ۳ نوع است: نوع شیرین، نوع ترش و نوع ترش و شیرین یا به اصطلاح طب سنتی مز که به فارسی میخوش نامیده میشود. میوه به شیرین از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی، قریب به اعتدال یا کمی گرم و تر است. به ترش از نظر طبیعت سرد و خشک است. به ترش و شیرین یا مز از نظر حرارت و برودت معتدل ولی خشک است. برگهای درخت به و جوانه های آن و پوست ساقه های آن قابض است. میوه به قابض و نرم کننده سینه و مقوی قلب است. دانه به ضد تب و برای بند آوردن اسهال ساده و اسهال خونی و جراحات گلو استفاده می شود. لعاب به دانه در استعمال خارجی برای زخمها و سوختگی پوست در اثر آتش مفید است. به فرح آور، مقوی دماغ و معده و مدّر است. خوردن میوه به خام قابض و مسدود کننده مجاری عروق است. *برای آشنایی بیشتر با "میوه به" و خواص فراوان آن به قسمت اطلاعات فنی - دانش و فناوری همین فعالیت اقتصادی مراجعه نمایید. نقاط رشد و پراکنش: استان گلستان (گرگان، علی آباد، مینو دشت، پارک ملی گلستان) و دیگر جنگلهای شمالی ایران منابع: سایت https://sroosht.com/ سایت راسخون (https://rasekhoon.net/) فصلنامه علمي-پژوهشي تحقيقات گياهان دارويي و معطر ايران- استان گلستان

گیاهی خودرو و یکساله به ارتفاع۰.۶ متر و پهنای کانوپی ۰.۳ متر می باشد. این گیاه کشت نمی شود و تثبیت نیتروژن انجام نمی دهد. برای رشد به آفتاب کامل نیاز دارد و در هرکدام از خاکهای سبک (شنی)، متوسط (لوم)، سنگین رشد می کند. خاک باید مرطوب باشد و در خاکهای ضعیف یا سنگین رسی و همچنین در خاکهای قلیایی قوی یا اسیدی قوی قادر به رشد نیست. نوع گلهای آن نر و ماده است. این گیاه به خشکی و شوری مقاوم نیست اما در برابر یخ زدگی مقاومت دارد. اندامهای مورد استفاده: بذر، برگ، غلاف بذر منابع: شبکه گیاهی ایران (www.netplant.ir)

خصوصیات گیاهشناسی: نسترن وحشی درختچه‌ای برگریز و یکی از گونه‌های وحشی خانواده رز است. ارتفاع آن از ۱ تا ۵ متر و ممکن بیشتر هم رشد کند. گل‌های نسترن کوچک و دارای پنج گلبرگ هستند. رنگ آن‌ها از صورتی تا سفید (معمولاً صورتی کمرنگ) و گاهی زرد متغیر است. این گیاه بر روی ساقه‌هایش تیغ‌های کوچک و تیزی دارد که در بالا روندگی کمکش می‌کنندگل نسترن یک گل بسیار معطر و پرخاصیت است که در برخی از مناطق به عنوان گل تزئینی هم کاشته می‌شود، ولی بیشتر جنبه غذایی و دارویی دارد. ترکیبات شیمیایی: میوه گل نسترن دارای ویتامین C ترکیبی از آسکوربیک اسید و هیدرو اسکوربیک اسید است. ویتامین C میوه خشک شده که در بازار هست به مرور زمان از بین می‌رود پس حتما این میوه را تازه مصرف نمایید تا ویتامین C زیادی وارد بدنتان شود. همچنین این گیاه دارای ویتامین‌های A۱، B۱، B۲، B۳ و K می‌باشد. از جمله ترکیبات مؤثر دیگر در میوه نسترن کوهی میتوان به کاروتنوئیدها، توکوفرول، اسید فنولیک، بیوفلاونوئیدها، تانن، پکتین، اسیدهای ارگانیک، اسید آمینه، اسانس و اسیدهای چرب اشباع نشده که به فراوانی در گیاه نسترن کوهی یافت میشوداشاره کرد. علاوه بر این، این گیاه به عنوان یک منبع جایگزین لیکوپن محسوب میشود. همچنین به دلیل وجود مقدار قابل توجهی از ترکیبات فنلی نظیر کوئرستین، روتین و کمپفرول، این گیاه به عنوان منبع آنتی اکسیدانی کارآمد معرفی میشود. خواص دارویی و درمانی: - مهمترین خواص این میوه مسکن درد، درمان اسهال، ملین و ضد یبوست،مقوی اعصاب، ضد کرم است. - دمنوش میوه گل نسترن برای بیماری‌های دهان و لثه بسیار مفید است. - چای میوه گل نسترن برای بیماری‌های عفونی بسیار مفید است. - عرق نسترن نیز دارای خواص زیر می باشد: تقویت‌کننده قلب و اعصاب آرامبخش و رفع خستگی، برطرف‌کننده عوارض کمبود ویتامین ث، درمان ورم کلیه، درد معده و اسهال، دفع سنگ کیسه صفرا، رفع بی خوابی - نسترن تأثیر بسزایی در درمان نقرس دارد - برای بهبود شکستگی استخوان، ضمادی از برگ نسترن تهیه و آن را روی محل شکستگی قرار می‌دهند - برای درمان نرمی استخوان و کمبود ویتامین C از میوه نسترن استفاده می‌شود. - برای درمان سرماخوردگی و آنفلوانزا از دم‌کرده میوه نسترن استفاده می شود. - نسترن سرعت جریان خون را در پوست افزایش می‌دهد و پوست را لطیف و خون‌ریزی سینه را درمان می‌کند و دم‌کرده برگ و گل آن برای شستشوی زخم و سوختگی‌ها استفاده می‌شود، همچنین نسترن بوی بد بدن را رفع می‌کند و افرادی که زیاد عرق می‌کنند باید بدن خود را پس از استحمام با دم‌کرده گل و برگ نسترن بشویند. فرآورده ها: شربت، چای، مربا مناطق رشد و پراکنش: پراکندگی جغرافیایی این گونه به طور متغیر در اروپا، شمال غربی آفریقا و غرب آسیاست. این گیاه در ایران نیز که خاک آن غنی از منیزیم و کلسیم است، در مناطق غربی و شمالی دیده­ می شود. گونه‌های بسیاری از آن در جنگل‌های شمال، منطقه ارسباران، و ارتفاعات فوقانی مناطق دیگر ایران به صورت خودرو یافت می‌شود. منابع: سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/) سایت مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک (http://jams.arakmu.ac.ir/) سایت شفقنا (https://fa.shafaqna.com/)

خصوصیات گیاهشناسی: گیاه "نعناع چمنی" یا "پرونلا"، گیاهی است از خانواده نعناع، چند ساله و با ارتفاع کم که بلندی آن ۴۰-۵ سانتیمتر است. برگ های آن بیضی با دندانه های ریز و دارای دمبرگ می باشد. گل های آن بنفش یا سفید است که در تابستان به صورت گروهی در انتهای ساقه ظاهر می شود. شرایط محیط رشد: این گیاه به مکان های سایه – آفتاب و خاک مرطوب با زهکش خوب نیاز دارد و حداقل دمای قابل تحمل آن ۱۵- درجه سانتیگراد است. مقدار آبیاری بستگی به شرایط آب و هوایی و همچنین نوع خاک دارد در هر مرحله آبیاری نباید از ۴۰ تا ۶۰ میلیمتر کمتر باشد. اوایل بهار زمان مناسبی برای مبارزه مکانیکی علف های هرز و برگردان کردن خاک بین ردیف ها جهت تهویه ریشه می باشد. ترکیبات شیمیایی: گیاه نعناع چمنی حاوی تانن ها، فلاونوئید ها، ساپونین های تری ترپنی و اسید های اولئانولیک و اورسولیک است اثرات ضد التهابی و قابض کنندگی گیاه را به این ترکیبات نسبت می دهند. خواص درمانی و دارویی: - اروپایی ها از نعناع چمنی به طور گسترده ای در بند آوردن خونريزی های بدن استفاده می كردند. از برگ ها و ساقه های نعناع چمنی برای بند آوردن خونريزی ها در مواقع اورژانس و به عنوان كمك های اوليه استفاده می شود. از آنجایی كه شكل گل نعناع چمنی شبيه گلوی انسان می باشد، سابقاً معتقد بودند كه برای درمان بيماری های دهان و گلو مناسب می باشد. - گل های نعناع چمنی در كشور چين برای درمان بيماری های كبد و كيسه صفرا مورد استفاده قرار می گيرد. برای رفع گرمای کبد و کمک به گردش خون نافع است. - این گیاه، مدر و تونیک است. مبرد و خنک کننده می باشد. - ضد عفونی کننده سینه ای می باشد و سینه را نرم می کند. سرفه را تسکین می دهد. - اسهال را قطع می کند. - جراحت و آبسه ها را التیام می بخشد. - برای رفع ورم ملتحمه، جوش، کورک و خنازیر نافع است. - برای معالجه ی ورم ها، رماتیسم و بیماری های کلیه نافع می باشد. - در درمان سوزاک مصرف می شود. تب را کاهش می دهد و برای سرما خوردگی خوب است. - خاصیت آنتی بیوتیک داشته. فشار خون را کاهش می دهد. تکثیر: تکثیر نعناع چمنی مانند بسیاری از نعناعیان از طریق ریشه رست صورت می گیرد. این روش مناسب ترین روش برای تکثیر نعناع است. پس از بارندگی سبک‏ پایه های مادری ۲ تا ۳ ساله را از زمین خارج می کنند، پایه های انتخابی باید عاری از هر گونه عواملی بیماریزای قارچی یا باکتریایی و علف های هرز باشند. ریشه گیاهانی که برای تکثیر استفاده می شوند باید دارای مشخصات زیر باشد. الف) ریشه ها سالم و عاری از هر گونه علف هرز باشند. ب) ریشه رست هایی که جهت تکثیر از پایه مادری جدا می شوند باید حداقل ۷۰ درصد آن سفید و ۳۰ درصد بقیه سبز رنگ باشد که هنگام کاشت این قسمت سبز رنگ خارج از خاک می ماند. ج) رطوبت ریشه رست ها از ۸۰ درصد کمتر نباشد. برای تهیه ریشه رست های سفید رنگ که برای تکثیر مناسبند. ۱ تا ۵/۱ ماه قبل از خارج کردن پایه های مادری روی ریشه رست ها را با لایه ای به ضخامت ۴ تا ۵ سانتیمتر از خاک می پوشانند. در این مدت رنگ ریشه رست های سبز به سفید تغییر می یابد و برای تکثیر آماده می گردند. پس از دومین برداشت اندام های هوایی، ریشه رست ها کیفیت مطلوب تری می یابند. ریشه رست ها را می توان با دست (در سطح کم) و یا توسط ماشین برداشت سیب زمینی (در سطح وسیع) جمع آوری نمود. در تکثیر توسط ریشه رست، فاصله ردیف ها از یکدیگر ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر و عمق مطلوب برای کاشت ۱۰ تا ۱۲ سانتیمتر می باشد. پس از کاشت، به منظور ایجاد و تراکم در خاک انجام غلتک مناسبی توصیه می شود. اگر زمین خشک باشد باید بلافاصله زمین را آبیاری نمود. برای هر هکتار زمین به ۴/۱ تا ۶/۱ تن ریشه رست نیاز است. روش دیگر تکثیر، استفاده از قلمه های ساقه است. در اواخر بهار (خرداد) از شاخه های جوان و سبز پایه مادری، ۲ تا ۳ قلمه که حداقل دو جفت برگ داشته باشند جدا می کنند (بهتر است از میان گره های پائینی انتخاب شوند). سپس آنها را در خزانه هوای آزاد که بستر آن از خاک نرمی پوشیده و در سایه قرار دارد (آفتاب شدید مانع از تشکیل ریشه در قلمه ها می شود) می کارند. با آبیاری مرتب قلمه ها پس از ۲ تا ۳ هفته دارای ریشه می شود. سپس آنها را به زمین اصلی منتقل می نمایند. تکثیر به روش قلمه های ساقه روش چندان مناسبی نیست و تنها در سطوح کوچک کشت مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش فاصله ردیف ها از یکدیگر بین ۵۰ تا ۷۰ سانتیمتر مناسب می باشند. روش دیگر، تکثیر از طریق پاجوش می باشد. فصل بهار (خرداد) پس از آبیاری گیاهان از پایه های مادری پاجوش هایی که ارتفاع آنها بین ۸ تا ۱۰ سانتیمتر است جدا می کنند. انتقال پا جوش ها به زمین مورد نظر با دست (در سطوح کم کشت) یا به وسیله ماشین نشاء کار (در سطوح کشت انبوه) انجام می گیرد. برای هر هکتار زمین به ۱۱۲ تا ۱۳۴ هزار پا جوش نیاز است. پاجوش ها در ردیف هایی به فاصله ۶۰ سانتیمتر گشت می شوند. فاصله دو بوته در طول ردیف ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتر مناسب خواهد بود. نقاط رشد و پراکنش: این گیاه در چمنزارهای طبیعی در دامنه های سنگلاخ کوهستان در اروپا، آسیا و آفریقای شمالی انتشار دارد. به طور کلی در تمامی مناطق معتدل جهان دیده می شوند. در ایران: در دامنه های البرز، دماوند، کرج، دره ی لار، مناطق شمالی ایران در گیلان، راه نصیر محله به امامزاده اسحق در جنوب غربی رشت، عمارلو، کبوتر چاک، ایسیپیل ییلاق، آستارا، لاهیجان، در آذربایجان در ایام، اراک، تفرش، زرند و درمراتع مرطوب همدان به طور خودرو دیده می شود. همچنین در اکثر استان ها به ویژه زنجان، قزوین، تهران، آذربایجان غربی، گلستان، مازندران پراکنش دارد. منابع: سایت نارگیل (https://nargil.ir/) سایت عافیت بازار (www.afiatbazar.com)