سامانه اطلاعات جامع فعالیت‌های
اقتصادی
نامهای دیگر:
در فارسی در قدیم آن را چوب خو و هوه چوه نیز می نامیدند. امروزه اما به آن هواچوبه نیز می‌گویند.
خصوصیات گیاهشناسی:
شنگار گیاهی از خانواده گل گاوزبان است که ریشه های آن به عنوان رنگ قرمز طبیعی استفاده می شود. ریشه آن ظاهری مشکی رنگ دارد ولی داخل آن آبی - قرمز و در مرکز سفید رنگ است. در محیطهای قلیایی رنگ شنگار به آبی تغییر می کند و با اسیدی شدن خاک رنگ آن به قرمز لاکی برمی گردد.
شنگار گیاهی دو و یا چند ساله و علفی است که ارتفاع آن به ۳۰ تا ۶۰ سانتی متر می رسد. برگها کرکدار و نوک تیز هستند. گلها هرمافرودیت بوده و در تیرماه ظاهر می شوند. ریشه ها در پاییز برداشت می شوند و می توان آنها را خشک و نگهداری کرد.
این گونه ظاهری کرکدار با برگهایی کشیده و گل آذین خوشه ای است. جام گل نسبتا کوچک است و تقریبا قیفی شکل است. جام گل معمولا ارغوانی- آبی است. کاسه گل به میوه تبدیل می شود. ریشه نسبت به اندازه کل گیاه بسیار بزرگ است.
خاکهای ماسه ای و لومی با زهکش مناسب را می پسندد و می تواند در خاکهایی که مواد غذایی کمی دارند رشد کند. در مناطق نیمه سایه تا آفتاب کامل رشد می کند. این گیاه به خشکی مقاوم بوده و رطوبت کم تا متوسط را می پسندد. این گیاه خاکهای شنی با زهکش متوسط را می پسندد. خاکهای اسیدی برای آن مناسب نیست. به گرما، سرمای ۱۰- درجه و خشکی زیاد مقاوم است.
ترکیبات شیمیایی:
ریشه شنگار ۵ تا ۶% رنگدانه قرمز رنگ دارد. این رنگدانه ها عموماً ترکیبات نفتازارین محلول در چربی مانند آلکانین و ... هستند. مانند سایر گیاهان خانواده گل گاوزبان این گیاه هم دارای آلکالوئید پیرولیزیدین است. آلکالوئید پیرولیزیدین در همه اندامهای این گیاه وجود دارد و در گیاه برای مقابله با حشرات تولید می شود. سایر ترکیبات موجود در ریشه عبارتند از beta-dimethylacrylic acid، beta-acetoxy-isovaleric acid، isovaleric acid و angelic acid.
خواص دارویی و درمانی:
- بقراط، پزشک یونانی ( در حدود ۴۶۰ تا ۳۷۰ سال پیش از میلاد مسیح) از ریشه شنگار برای درمان زخم های پوستی استفاده می کرد.
- در صنعت داروسازی از ریشه این گیاه برای رنگ دادن به پمادها و ... استفاده می شود. فرانسه و آلمان در حدود ۸ تا ۱۰ تن در سال از این گیاه را صادر می کنند. رنگ ریشه این گیاه با استفاده از روغن جالب می شود و در آب تولید رنگ قهوه ای کدر می کند.
- به صورت سنتی از این گیاه برای درمان زخمها و بیماری ها استفاده می شد. این گیاه قابض است. مصرف خوراکی این گیاه برای درمان اسهال و زخم معده مفید است.
- نشان داده شده است که ریشه این گیاه از بین برنده رادیکالهای آزاد است و به عنوان ماده ای ضد پیری شناخته می شود. البته مطالعات بالینی بیشتری برای تائید این موضوع نیاز است.
*برای آشنایی بیشتر با این گیاه و خواص و کاربردهای آن به قسمت "اطلاعات فنی - دانش و فناوری" در همین فعالیت اقتصادی مراجعه نمایید.
منابع:
سایت آبادیس (https://abadis.ir/)
سایت نارگیل (https://nargil.ir/)
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/)
گیاهی یکساله از خانواده اسفناجیان به ارتفاع ۶۰-۳۰سانتی متر بدون کرک یا کرکدار است ساقه مرکزی گیاه حالت قائم ولی انشعابات و شاخه‌های آن حالت افتاده یا خمیده دارند ناحیه راس برگها و براکترهای گیاه خاردار است. برگها حالت گوشت دار و ساقه آغوش دارد. گل آن منفرد با مجتمع به تعداد ۳-۲ تایی است که مجموعاً خارهای کم و بیش فشرده بهم در کنار برگها به وجود می‌آورند.
خواص دارویی: اعضاء این گیاه داری اثر ملین, ضد اسکوربوت, و مدر است در خاکستر آن مقدار زیادی کربنات پتاسیم یافت می‌شود.
زیستگاه ها:این گیاه در اکثر اراضی تخریب یافته و شور استان یافت می‌شود.
منابع:
وبلاگ سبز نیوز (downloadnioz.blogsky.com)
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاه شیر خشت زاگرسی با نام محلی ارغوان یکی از گیاهان خوراکی خودرو و متعلق به خانواده گل سرخ یا Rosaceae می باشد.گیاه شیر خشت زاگرسی به صورت درختچه ای تا ارتفاع دو متر می باشد، شاخه های جوان و قرمز دارای کرکهای نمدی، شاخه های سال قبل قرمز تا قهوه ای سیر، دارای کرکهای پهن و یا تقریبا بدون کرک هستند. برگهای این گیاه دایره ای یا واژ قلبی، بطول ۱۰ تا ۲۶ میلی متر و عرض هفت تا ۲۰ میلی متر قاعده گرد یا گوه ای پهن، نوک گرد، منقارکدار و یا چاله دار، سطح روی برگ سبزمات، بدون کرک، سطح زیر برگ دارای کرکهای بلند پشمی که در حاشیه و روی رگبرگها تراکم بیشتری دارد.دمبرگ این گیاه بطول دو تا سه میلیمتر می باشد. گل آذین دارای یک تا ۹ گل متراکم با کرکهای کوتاه بهم فشرده است، دمگل کوتاه، بطول تا چهار میلی متر و گل بنه ( هیپانتیوم) کرکدار می با شد.گل این گیاه به قطر هفت تا هشت میلیمتر، گل برگها دایره ای، میوه کروی، نسبتا بزرگ به قطر تا هشت میلیمتر به رنگ ارغوانی تیره تا سیاه، گردآلود و دارای دو عدد دانه است.
خواص دارویی شیرخشت:
این گیاه دارای مزاج معتدل است. دارای اثر مسهلی و دیگر خواص مشابه ترنجبین، ولی از آن قوی‌تر است و خاصیت زداینده دارد.
- از این گیاه برای ازبین بردن زردی در نوزادان استفاده می‌شود.عصاره تام Cotoneaster discolor Pojark برای این منظور مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- شیرخشت به عنوان یک ملین خوب، تب‌بر و ماده خنک‌کننده در طب سنتی ایران مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مناطق رشد و پراکنش:
گیاه شیر خشت زاگرسی را در کردستان، لرستان، اصفهان، کهکیلویه و بویراحمد، شهر کرد، شیراز و کرمان قابل برداشت می باشد و در استان کرمانشاه در دالاهو و کوه ماکوان می توان این گیاه را یافت.
*این گیاه به صورت طبیعی در کوهستان های مناطق مختلف ایران یافت می‌شود و برای فضای سبز شهری به عنوان گونه زینتی کاربرد دارد.
* انواع شیرخشت ها در بهار گل های کوچکی می دهند و همه آنها به خاطر خوشه های زیبای میوه های سرخ آلبالویی آن ، که در پاییز تا زمستان بر بوته هستند ، پرورش داده می شوند .
منابع:
سایت ایسنا (https://www.isna.ir/news/kermanshah-۵۰۲۷/)
سایت نارگیل (https://nargil.ir/)
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهی خودرو از تیرهٔ سبزی‌آساها، بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و نواحی معتدل آسیاست. این گیاه از رستنیهای علفی چندساله‌است. ارتفاع این گیاه تا یک متر و در نواحی معتدل تا دو متر می‌رسد. طول برگهای باریک آن از ۷ تا ۱۵ سانتیمتر است و شامل ۹ تا ۱۷ برگچه‌است. برگچه‌ها بیضوی بوده، کناره آنها صاف است. گلهای این گیاه به رنگهای ارغوانی، زرد یا بنفش یا آبی مایل به سفید است و به صورت مجتمع در انتهای ساقه‌های گل‌دهنده مشاهده می‌شود. زمان ظهور گلها اوایل تابستان است. میوهٔ این گیاه، غلافی و مستطیل شکل به طول ۲ تا ۳ سانتیمتر است و معمولاً هر میوه دارای ۳ تا ۶ عدد دانهٔ لوبیا شکل است.برگهای آن مرکب است و از ۴ تا ۷ زوج برگ به اضافهٔ یک برگچهٔ انتهایی تشکیل یافته‌است که به سبب ترشح شیره، چسبنده‌اند. گلهایش مایل به آبی است. ریشه و ساقهٔ زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد.ریشه‌ها و پاجوش‌های این گیاه دارای پوستی قهوه‌ای‌رنگ یا سیاه و مغز زردرنگ است.
مواد مؤثره:
عصاره شیرین بیان حاوی ترکیبات مختلفی بوده که مهمترین آن گلیسریزین می‌باشد. در اثر هیدرولیز به اسیدگلیسیریتینک و دو مولکول گلوگورونیک اسید و آب تبدیل و شیرینی خود را از دست می‌دهد. همچنین فلاونوئیدها و ایزوفلاونوئیدها، تری پنوئیدها، استرودل‌ها، روغن‌های فرار و مقداری نشاسته، قند شامل گلوکز و ساکاروز، لیگنین، اسیدهای آمینه، آمین‌ها و موم‌ها نیز در آن موجود می‌باشد.
مناطق رشد و پراکنش:
در اکثر نقاط ایران خصوصاً در شهرستان لارستان شهرقدیم و نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان، سلسله جبال بختیاری و شهرستان اقلید به فراوانی می‌روید.
منابع:
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/wiki)
صابونک گیاهی اروپایی، دولپه‌ای از خانواده ی میخکیان می باشد. این گیاه خودرو، علفی و یکساله بوده و دارای ساقه ای منشعب به تقسیمات ۲ تایی و منتهی به گل هی متعدد است که طولی برابر ۳۰ تا ۶۰ سانتی متری دارد. برگ های آن بیضی شکل، دراز، نوک تیز و متقابل به هم است. گل های گیاه صابونک به رنگ صورتی با گلی روشن می باشد که دارای کاسه ای با ۵ برجستگی زاویه دار و خط مانند و رنگ آن تیره تر از سایر قسمت ها است و با پرورش دادن نمونه هایی از آن گلهای درشت و زیباتری به دست می آید. گل های این گیاه در مزارع و زمین های آهکی بیشتر رشد نموده و تحقیقات میدانی در رابطه با رویشگاه اصلی گیاه صابونک نشان می دهد پراکنش این گیاه در سطح استان مرکزی (اراک) قرار دارد.
خواص درمانی گیاه صابونک
- تسکین خارشها و تحریکات جلدی : از جوشانده غلیظ آن به صورت قرقره استفاده گردد.
- مدر، معرق، تصفیه کننده خون : به این منظور از ریشه ی و دانه ی این گیاه استفاده گردد. همچنین می توان از خواص درمانی گیاه اسفرزه و خردل سیاه استفاده نمود.
- درمان بیماری های پوست مانند اگزوما : از ضماد این گیاه استفاده گردد.
- درمان جزام : از جوشانده ی غلیظ آن به عنوان ضماد استفاده گردد.
- رفع آنژین : به این منظور از روش تنقیه استفاده نمایید.
منابع:
سایت نماگرد (namagard.com)
خصوصیات گیاهشناسی:
درخت صنوبر با نامهای دیگر راجی، تبریزی، شالک درختی از تیرهٔ بیدیان (Salicaceae) می باشد.تبریزی درختی برگریز است. برگها سبز براق، پهن، یا لوزی نوک تیز هستند. پیش از ریزش رنگ طلائی روشن تا زرد به خود می‌گیرند. جوانه‌های آن زرد رنگ، معطر و چسبناک است. ارتفاع آن تا سی متر می‌رسد. شاخه‌های آن موجی و فاقد جهت‌های ریشه جوش است. تنه‌ی آن مستقیم رشد می‌کند و کم شاخه است و از این جهت برای تیر چوبی سقفها به مصرف می‌رسیده است. تا ۶ سالگی می‌تواند به بازده مطلوب برای برداشت چوب برسد.
*سپیدار و تبریزی از یک تیره‌اند. ولی پوست سپیدار تقریباً سفید رنگ و پوست تبریزی قهوه‌ای تیره است. زاویهٔ شاخه‌ها در سپیدار بازتر و تقریباً عمود بر تنه بوده، در حالی که در تبریزی شاخه‌ها نزدیک به تنه و به موازات تنه هستند.
ترکیبات شیمیائی:
جوانه‌های تبریزی صمغ دارای گلوکوزیدهای سالیسین ، پوپولین و کریزین است. همچنین مقداری اسانس روغنی فرّار نیز در آن یافت می‌شود.
خواص دارویی و درمانی:
- در طب سنتی از برگها و سرشاخه‌های گل‌دار این گیاه برای درمان بواسیر، روماتیسم، نقرس و سیاتیک استفاده می‌شود.
- این گیاه مدر، ضد عفونی کننده و مقوی هاضمه نیز می‌باشد.
مناطق رشد و پراکنش:
در تبریز با نام لشه قَلَمه مشهور است و در اکثراً باغات آن منطقه به عنوان مرز باغات و مزارع کاشته می‌شود. شهر گلپایگان دارای یکی از غنی ترین زیستگاه‌های درخت تبریزی است و تبریزی گلپایگان گونه‌ای منحصر به فرد است.
این درختان مکان هایی با آفتاب کامل را می پسندند. نور کم سبب ایجاد اختلال در رشد و افزایش بیماری های قارچی می گردد.
تبریزی ها عموماً مناطقی با تابستان های خنک را برای رشد ترجیح می دهند. و می توانند سرما را تا حدودی تحمل کنند.
کاشت صنوبر:
تبریزی درختی است که تمام انواع آن به راحتی از طریق قلمه ریشه می دهند و تکثیر می شوند. قلمه به طول ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتر با ۳ تا ۴ بند را در خاک معمولی در اسفند و فروردین می کارند بطوریکه نصف تا دو سوم آن در خاک فرو می رود. آبیاری اولیه با فواصل کم و از موقع ریشه دار شدن با فواصل بیشتر صورت می گیرد.
سر شاخه های تبریزی و سپیدار به راحتی در آب هم ریشه می دوانند و هنگامی که سر شاخه ها کاملاً ریشه دار شوند می توان آنها را در گلدان یا در محل اصلی کاشت.
اصولاً تکثیر صنوبرها از طریق بذر به میزان زیاد مشکل است. بهتر است بذرها بلافاصله به محض اینکه کپسول ها شروع به باز شدن می کنند جمع و کاشته شوند زیرا قوه نامیه خود را به سرعت از دست خواهند داد و نباید اجازه داد که بذرها خشک شوند. هر چند اگر آنها درون ظرف و در دمای نزدیک صفر درجه سانتیگراد قرار دهند بذرهای بعضی از گونه ها می توانند برای مدت حدود ۳ سال نگه داری شوند. هیچگونه وضعیت استراحت یا دوره خواب وجود ندارد و بذرها به راحتی چند روز پس از کاشت جوانه می زنند. نهالچه ها به میزان زیادی به قارچ عامل مرگ گیاهچه حساس هستند و همچنین نمی توانند حرارت و خشکی زیاد را تحمل کنند. تعدادی از صنوبرها توسط ریز ازدیادی نیز تکثیر می شوند. این نوع تکثیر از طریق نوک ساقه با موفقیت همراه بوده است.
منابع:
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/)
سایت نارگیل (https://nargil.ir/)
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاه عدس شرقی یکی از گیاهان خوراکی خودرو و متعلق به خانواده بقولات یا Papilionaceae می باشد.عدس شرقی گیاهی یکساله علفی، بسیار منشعب، ۱۰ تا ۳۰ سانتیمتر، کرک دار و دارای ساقه چهارگوش می باشد.برگهای این گیاه مرکب شانه ای ۶ تا ۱۲ برگچه، برگچه های کوچک که برگچه انتهایی تحلیل رفته یا به شکل پیچک درآمده، برگچه های تخم مرغی یا بیضوی خطی به ابعاد پنج تا ۱۴ در یک تا ۵/۳ میلی متر هستند. محور برگ ۴۰ تا ۵۰ میلیمتر، گشواره نیزه ای دراز و کامل، یک تا دو عدد گل بر روی دمگل مشترکی از محل اتصال برگ قرار دارند.گلهای عدس شرقی کوچک، ۴ تا ۶ میلیمتر، ارغوانی- آبی، ناو سفید رنگ، کاسه گل چهار تا شش میلیمتر، پنج دندانه مساوی، گلبرگ پنج عدد، خانه نازک و نخی است.میوه این گیاه نایم صاف، برخی اوقات کرکدار، سوزنی و به ابعاد چهار تا شش در هفت تا یازده میلیمتر، نسبت طول و عرض تقریبا مساوی، دارای دو بذر، بذرهای کوچک، عدسی شکل و قهوه ای مایل به قرمز به ابعاد دو در ۵/۲ تا ۵/۳ میلی متر است.
موارد استفاده:
از دانه این گیاه در اواخر بهار و تابستان به صورت خام یا پخته شده استفاده می کنند.
مناطق رشد و پراکنش:
این گیاه در مازندران، تهران، همدان، آذربایجان، خوزستان، چهار محال و بختیاری، شیراز، کرمان و خراسان یافت می شود و در استان کرمانشاه در اسلام آباد غرب، سنقر، بیستون، صحنه، کنگاور، کوه شاهو و کرند قابل برداشت است.
منابع:
سایت خبرگزاری دانشجویان ایران "ایسنا" (https://www.isna.ir/amp/kermanshah-۵۶۲۶/)
عکس از ori fragman-sapir از سایت (https://www.treknature.com/gallery/photo۲۹۴۰۸۷.htm)
علف چشمه با نام های دیگر بولاغ اوتی، آب تره، شاهی آبی، جرجیر بیابانی، ترتیزک آبی، علف چشمه، قره العین به تیره شب‌بو تعلق دارد. گیاهی است علفی،چندساله و پایا که از ساقه‌های خوابیده آن که عموما ضخیم و گوشت‌دار است، ریشه‌های کوچک و سفید رنگ به صورت شبکه‌ای خارج می‌شود که ارتباط آنها در نقاط مختلف زمین را باعث می‌گردد. برگهای آن متناوب و گوشت‌دار به رنگ سبز تیره و عاری از کرک است. در قسمت انتهایی ساقه آن گلهای سفید رنگی مجتمع به شکل خوشه ظاهر می‌شود که پس از آمیزش هر یک میوه‌ای به صورت خورجین و به طول ۲ تا ۲.۵ سانتیمتر تبدیل می‌گردد.
دانه‌اش قهوه‌ای رنگ مدور و واقع در دو ردیف در داخل میوه است، طول ساقه آن به تناسب شرایط محیط زندگی تفاوت می‌کنند. بطوری که در جریانهای آب کم عمق ساقه‌اش کوتاه ولی در جریانهای آب نسبتا عمیق که زلال نیز باشد از ۲ متر هم تجاوز می‌کند. نمونه‌هایی از این گیاه در ارتفاعات زیاد می‌رویند. معمولا طعمی تلخ دارند و برعکس نمونه‌هایی که در اعماق زیاد آب رشد می‌کنند طعم تند خود را از دست می‌دهند.
این سبزی در فصل بهار بیشتر در آش کاربرد دارد.
در طب سنتی، بولاغ اوتی دارای طبعی «گرم و تر» است.
این سبزی شامل ویتامین‌های زیادی چون B کمپلکس، به خصوص B۱, E,C و دارای املاحی چون گوگرد، سدیم، ید و کلسیم و همچنین دارای پنی‌سیلین گیاهی می‌باشد.
این گیاه مقدار قابل توجهی آهن، کلسیم و اسید فولیک و کمی هم ویتامین‌های ث و آ دارد.
آهن قابل جذب آب‌تره از اسفناج هم بیشتر است و به همین جهت می‌تواند در بهبود کم‌خونی مؤثر باشد. کلسیم آن نیز بیشتر از شیر و ویتامین ث آن از پرتقال بیشتر است.
بولاغ اوتی خاصیت نیروبخشی داشته و مصرف آن باعث طول عمر در افراد می‌شود.
استفاده از آن به صورت خام، پایین آورنده قند خون است. جوشانده آن در تسکین ناراحتی‌های قلبی و ورم قوزک پا موثر است.
بولاغ اوتی اشتهاآور خوبی محسوب می‌شود و در مادران شیرده، خاصیت
شیر افزایی دارد و استفاده از آن به خانم‌هایی که دچار سرطان سینه هستند، توصیه می‌شود.
مصرف بولاغ اوتی، باعث درمان ناراحتی‌هایی چون آسم، سل ریوی، برونشیت، اختلالات هاضمه، گواتر، اسهال خونی، زخم‌های واریسی، راشیتیسم، یرقان، اسکوربوت، رماتیسم، نقرس و انواع ناراحتی‌های کلیه و کبد است.
*شرایط رشد و نگهداری
نور: این گیاه به نور متوسط خورشید نیاز دارد و نباید به صورت کاملاً مستقیم مقابل نور ۱۰۰ درصد خورشید باشد.
آب: آب‌تره اغلب کنار آب‌ها و چشمه‌ها رشد می‌کند، پس یک گیاه آبزی‌ست. ریشه‌های آن فقط درون آب دوام می‌آورد.
توجه داشته باشید که ساقه‌های این گیاه باید تا ۵ سانتیمتر در آب باشد.
خاک: این گیاه بیشتر در زمین‌های پر آب و یا باتلاقی با اسیدیته ۷٫۲ رشد می‌کند.
دما: بهترین حالت دمایی برای این گیاه نواحی معتدل تا گرم است.
البته این گیاه در دمای منفی ۱۵ درجه سانتیگراد هم بدون مشکل رشد می‌کند.
منبع:
سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com)
سایت مؤسسه مطالعات تاریخ پزشکی، طب اسلامی و مکمل (iums.ac.ir)
سایت ویکی پدیا
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهی است چندساله ، از خانواده Poaceae خزنده یا ایستا که به ارتفاع ۱۰ تا ۴۵ سانتیمتر می‌رسد و توسط بذر، ریزوم و یا استولون تکثیر می‌شود. ساقه‌های رونده سطح زمین و ساقه‌های زیرزمینی به صورت مفتولی شکل است و دارای انشعابات متعدد کوتاه و برگهای فلسی‌شکل می‌باشد. از محل گره‌های ریزوم‌ها و استولون‌ها اندامهای هوایی جدید به‌وجود می‌آید. برگهای آن ۲.۵ تا ۱۰ سانتیمتر طول داشته و رنگ سبز مایل به آبی یا سبز تیره دیده می‌شوند. گل‌آذین شامل ۴ تل ۵ سنبله‌ی ضعیف است که در انتهای یکی از ساقه‌ها به وجود می‌آید. سنبله‌ها به طول تقریبی ۴ سانتیمتر و شامل گروهی از سنبلک‌هاست که بدون پایه و به صورت دو ردیف در یک طرف سنبله قرار می‌گیرند.
بذر این گیاه قادر است در پاییز یا بهار جوانه بزند. این گیاه علاوه بر بذر قادر است از طریق قطعه‌قطعه شدن و پراکنش قطعات ریزوم یا استولون که توسط ماشین‌آلات کشاورزی و یا به صورت‌های دیگر صورت می‌گیرد، تکثیر پیدا کند.
ترکیبات شیمیایی:
دارای طبع گرم دارای املاح معدنی، ویتامین‌ها، فیبر، اسیدهای آلی نظیر اسید پوگیلونیک، اسید اگزالیک، آرابینو اسید، اسانس، مواد رزینی، مواد قندی و مقداری موسیلاژ می‌باشد.
خواص دارویی و درمانی:
- گیاه مرغ قابض بوده و برای رفع اسهال مفید است.
- این گیاه جهت درمان آسم و برونشیت به کار میرود،
- دمکرده مرغ تب‌بر بوده و جهت رفع ورم روده و دفع انگلهای داخلی مورد مصرف دارد.
- کنترل کننده قندخون بوده،
- ادرارآور و دفع کننده سنگ کلیه و مثانه است. مجاری ادراری را نیز ضدعفونی می کند.
- تقویت کننده معده است.
- جهت درمان کمردرد و دردهای عصبی نظیر میگرن مفید است.
- چون گیاه مرغ دارای خاصیت بازکننده انسداد رگها و معالج تصلب شرایین بوده و تاثیر زیادی در پایین آوردن فشار خون دارد. از این رو در درمان بیماری واریس بسیار مناسب است.
فرآورده های گیاه مرغ:
جوشانده، شربت
محل رشد و پراکنش:
این گیاه از علف‌های هرز سمجی است که بیشتر در مناطق گرم می‌روید و در اکثر باغات میوه و مزارع و حتی زمین‌های بازی و چمن‌زارها، کنار جاده‌ها و بخصوص محصولات زراعی یکساله و زمین‌های بایر ایجاد مزاحمت می‌کند.
منابع:
سایت پوپونیک (https://poponik.com/)
سایت اگرونیک (https://www.agronic.ir/)