سامانه اطلاعات جامع فعالیت‌های
اقتصادی
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهیست یکساله، بی کرک یا کرکی پراکنده. ریشه نازک، عمودی. ساقه ها کم ، به ارتفاع ۵_۲۰ سانتیمتر، نازک، خزنده، چندین بار بحالت دوشاخه ای از قاعده منشعب. برگها به اندازه یک سوم تا یک دوم میان گره های بخوبی رشد کرده، با دمبرگی به طول ۱_۱/۵ میلیمتر ، قویا نامتقارن، گاهی درقاعده گوه ای کوتاه، واژ تخم مرغی تا دایره ای_ مستطیلی ، به طول ۳_۹ میلیمتر، به عرض ۲_۶ میلیمتر، با راس گرد شده یا حتی کم فرو رفته، کم وبیش کنگره ای _ دندانه اره ای یا بندرت تقریبا کامل. گشواره ها درفشی، به طول ۰/۵_۱ میلیمتر، معمولا در قاعده دندانه دار. گل اذین سیتیوم به طول ۰/۸ _ ۱/۳ میلیمتر، به قطر حدود ۱ میلیمتر، در سطح خارجی بی کرک، در سطح داخلی کرکدار، با لوبهای کوچک؛ غدد شهدی در جهت عرضی خطی فشرده، در پایین با زایده های سفید تقریبا مساوی، کامل یا سه لوبه کوتاه هم عرض یا دوبار پهن تر از غدد شهدی؛ خامه ها به طول ۰/۵ میلیمتر، دوشاخه؛ شیزوکارپ تخم مرغی _ سربریده، به طول ۱/۵ _ ۲ میلیمتر، به عرض ۲_۲/۵ میلیمتر، سه شیاری، بی کرک با فندقجه های شیار دار کند. دانه ها تخم مرغی، به طول ۱_۱/۳ میلیمتر، سه وجهی ، ابتدا مایل به قرمز، سرانجام خاکستری مایل به قهوه ای، با رگه های کند، با چهره ای در جهت عرضی نامنظم چروکیده، در قاعده متورم، محدب بدون زایده.
خواص دارویی و درمانی:
اطبای قدیم مصرف آن را جهت گزش عقرب و درمان جرب، کچلی، زگیل، بیماریهای چشم و سلفیس توصیه می کردند.
نقاط رشد و پراکنش:
در جهان: جنوب اروپا (پرتغال، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، یوگسلاوی، رومانی، بلغارستان، یونان، کریمه، غرب روسیه) ، قبرس، جزایر اژه، سوریه ، لبنان، فلسطین، عربستان، مصر، ترکیه ، قفقاز، ایران، غرب پاکستان، افغانستان، اسیای مرکزی و شمال افریقا (مراکش و الجزایر).
در ایران: این گونه اصولاً در دامنه های کوهستانی و دره ها، جنگلهای بلوط، تاکستانها و چمن زار ها به صورت علف هرز در اراضی زراعی و باغها، در کنار جاده ها و دشتها، اغلب در تپه های شنی، در کنار جویبار ها و کانالهای آبرسانی در استانهای گرگان، مازندران، گیلان، اذربایجان غربی و شرقی، لرستان، چهار محال بختیاری، اصفهان، فارس، سیستان و بلوچستان، خراسان و تهران می روید.
منابع:
سایت www.faq.irpsc.com
گیاهی بوته ای و چند ساله از خانواده Capparidacea به شمار می آید. این گیاه در مناطق گرمسیری استوایی یا نیمه استوایی و مناطق خشک جهان گسترده بوده و تقریباً در همه جا پراکنده است. گیاه کور به عنوان یکی از گیاهان مهم دارویی محسوب شده و نیز توانایی بالایی جهت تثبیت شن و بیابان زدایی دارا می باشد. این گونه سالیان مدیدی است که در ایران در شمال غرب، غرب، مرکز و شرق کشور همچون گرگان، مازندران، گیلان، آذربایجان، کردستان، کرمانشاه، ایلام، اصفهان، یزد، بختیاری، هرمزگان، خوزستان، کرمان، خراسان، سمنان، تهران، فارس و بوشهر می باشد. با توجه به ترکیبات ارزشمند بیوشیمیایی متعدد در این گیاه و شناخت آن به عنوان یک گیاه دارویی و خوراکی، سالانه بصورت یک محصول تجاری از کشورهای ترکیه، قبرس، یونان، مراکش، ایتالیا و ا سپانیا به آمریکا صادر می شود و بصورت چاشنی در سالادها و سس ها و همچنین بصورت ترشی و شوری استفاده می شود. گیاه کور یک گونه دائمی، خزان کننده و خاردار است که دارای ریشه های عمیق و گسترده می باشد که شاخه های آن اغلب به صورت آویزان و غیر منظم روی زمین گسترده می شود و به خوبی به محیط های نامساعد، گرم و خشک و شدت های بالای تابش سازگاری یافته است. برگ های آن ساده بیضوی به رنگ سبز روشن، گل ها درشت به رنگ سفید مایل به گلی، میوه ها گوشتدار، در ابتدا به رنگ سبز روشن است ولی تدریجاض مایل به قرمز می گردد. جوانه های گل، برگ های تازه، ریشه و میوه کور برای منظور های غذایی، دارویی و ... مورد استفاده قرار می گیرد. این گیاه در درمان دیابت، کاهش کلسترول و تری گلیسرید خون، جلوگیری از سرطان، تقویت سیستم ایمنی بدن، ضد فشار خون، خاصیت آنتی اکسیدان و درمان بیماری های قلبی و عروقی و درمان بیماری های غضروفی و مفاصل به کار می رود.
منابع:
سایت سیویلیکا:
سلیمانی نوکابادی، سمانه و عبادتی اصفهانی، راضیه،۱۳۹۴،مروری بر گیاه کور .Capparis spinosa L،سومین همایش ملی گیاهان دارویی و کشاورزی پایدار،همدان،،،https://civilica.com/doc/۴۱۶۴۳۸
سایت پارس رابین (etarh.com)
کاسنی گیاهی است از خانواده گل مینا (Asterales) و از رده کاسنی‌ها (Cichorium) که اکثر ما نام آن را شنیده‌ایم یا عرق کاسنی را مصرف کرده‌ایم از این گیاه دو گونه کِشتی و چهار تا شش گونه وحشی موجود است. کاسنی به دلیل خواص دارویی و مصارف دارویی آن کشت می‌شود، قسمت‌های دارویی و مصرفی کاسنی برگها، گلها، ریشه‌ها است. نوع وحشی آن تا یک متر و نوع پرورش یافته آن تا دو متر هم رشد می‌کند. کاسنی انواع مختلفی دارد سه نوع آن معروف است: ۱- کاسنی بری که به tansy شهرت دارد در ایران نمی‌روید، ۲- کاسنی زرد که به گل قاصدک شهرت دارد و در طب قدیم ایران به نام ترخشقون نام برده‌اند در بیشتر نواحی ایران پراکندگی دارد و ۳- کاسنی معمولی. کاسنی معمولی، یک گیاه دارویی پایا با گلهای آبی یا ارغوانی است.
برگهای آبی کوچک آن به قطر کمتر از ۵ سانتیمتر اوایل تابستان ظاهر می‌شود و تا پاییز ادامه دارد. از مشخصات آن این است که گل‌هایش در مقابل تابش نور خورشید حالت شکفته و بازشده به خود می‌گیرند درحالی‌که هنگام غروب آفتاب یا موقع شب یا در هوای مه‌آلود و یا بارانی گلهای واقع در سطح جام به هم نزدیک می‌گردند و آن را به‌صورت نشکفته جلوه می‌دهند.
کاسنی گیاهی است که در نواحی مختلف به‌صورت یکساله و دوساله یا چندساله رشد می‌کند و در نقاط مختلف به‌صورت خودرو درمی‌آید.
این گیاه در اصل بومی جهان قدیم است و بعداً در قاره آمریکا نیز به‌صورت گیاه خودروی کنار جاده‌ای درآمده‌است. منشأ اصلی این گیاه اروپای مرکزی، مناطق غربی و مرکزی آسیا و شمال آفریقا است و پراکندگی وسیعی در نواحی مختلف ایران به‌خصوص شهرستان اقلید، آذربایجان و مناطق کوهستانی خراسان دارد. به آب‌وهوای خنک، آفتابی یا کمی سایه نیاز دارد و گرمای شدید تابستان را تحمل نمی‌کند.
منابع:
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Chicory»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامه آزاد،
کاسنی داروی رماتیسم
پایگاه گیاهان داروئی ایران (گیاه یاب)
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاه علفی یکساله از زیرخانواده کاسنیان آستروئیده است، از قاعده منشعب، با شاخه های گسترده ، به ندرت بالا رونده یا تقریباً راست، به اندازه های متفاوت (رطوبت پسند و اغلب پایابی). برگها به طول ۳ _ ۱۲ به عرض ۷_ ۱۸ میلیمتر، پایینی ها با دمبرگی کوتاه، بالایی ها تقریبا همگی بدون دمبرگ، از نظر اندازه متنوع، با دندانه های اره ای تنک یا تقریبا کامل، با کرکهای مویریش مانند فشرده. دم کپه ۲_۳ برابر اندازه کپخ. برگه های بیرونی گریبان دو برابر اندازه گلها. گلهای زبانه ای سفید، به طول حدود ۶ میلیمتر. فندقه ها به طول ۲_۲/۵ میلیمتر، با کناره ای سفید، صاف یا غده دار.
خواص دارویی و درمانی:
- جوشانده گیاه برای معاجه زردی ، تب، عفونتهای ادراری، بزرگ شدگی کبد و طحال به کار می رود.
- از برگهای ان خمیر تهیه می شود و به همراه کمی فلفل و شیره چوب دو بار در روز برای مدت یک هفته برای معالجه یرقان داده می شود.
- جوشانده برگ آن برای درمان خونریزی رحم و ازدیا خون قاعدگی به کار میرود. خمیر برگ آن روی بریدگیها و زخمها به عنوان ضد عفونی کننده به کار میرود.
- خمیر برگ آن مخلوط با کافور در استعمال خارجی برای درمان اگزما و جذام به کار میرود،
- شیره برگ آن را با روغن نارگیل جوشانده و پس از سرد شدن برای درمان سردرد، درد بدن و تسریع کردن رشد مو به کار می رود.
نقاط رشد و پراکنش:
در جهان: اناتولی، ماورای قفقاز، تالش، ایران، نواحی گرم و مرطوب و شبه گرم و مرطوب آسیا.
در ایران: این گیاه در ایران عموما در بستر جریانهای ابی و نقاط مرطوب و در استان های گرگان، مازندران، گیلان، خوزستان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان می روید.
منابع:
سایت www.faq.irpsc.com
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/)