خصوصیات گیاهشناسی: گیاهی است علفی پایا و به ارتفاع ۱۰ تا ۲۵ سانتی متر که در جنگل های نواحی مرکزی و جنوبی اروپا، شمال آفریقا و جنوب غربی آسیا من الجمله ایران می روید. برگ های متقابل، بیضوی، بی کرک، شفاف و به رنگ سبز تیره در سطح فوقانی پهنک ولی به رنگ سبز روشن در سطح تحتانی پهنک دارد. گل های قرمز، یا گلی رنگ (به ندرت سفید) آن در فاصله ماه های اردیبهشت تا مرداد ظاهر می شود، زیبایی خاص به گیاه می بخشد و این خود باعث گردیده که در بعضی نواحی اقدام به پرورش آن شود. میوه آن چهار فندقه ای، به رنگ قهوه ای و هر یک از قطعات آن دارای برجستگی هایی در ناحیه رأس است. از مشخصات این گیاه آن است که قاعده ساقه آن حالت چوبی شده دارد و به علاوه همیشه عاری از برگ به نظر می رسد. زنبور عسل از قاعده جام آن نوش بسیار و فراوان با طعم مطبوع به دست می آورد. قسمت مورد استفاده: سر شاخه های گلدار آن است که بوی معطر ولی ضعیف و طعم تلخ و قابض دارد. ترکیبات شیمیایی: قسمت هوایی گیاه دارای اسانس، یک ماده رزینی به رنگ زرد مایل به قهوه ای به نام توکریورزین، یک ماده تلخ، تانن، یک ماده رنگی و اسکوتل لارین است. خواص درمانی و دارویی: - سر شاخه گلدار این گیاه به طور ملایم اثر نیرو دهنده، مقوی، مقوی معده، مدر، ضد خنازیر (به التهاب و تورم غدد لنفاوی زیر گردن گفته می شود)، تب بر، ضد کرم و ضد عفونی کننده دارد. -مصرف آن در مواردی نظیر تب های مخاطی و حصبه بعد از مرحله تحریکات، بیماری های نقرسی که با ضعف قوای هاضمه همراه باشد، و به طور کلی بیماری های عفونی که در آن دارو های مقوی با اثر قوی نتوان به کار برد، اثرات مفید و قاطع ظاهر می کند. - فرآورده های این گیاه چون دارای تانن به مقدار کافی می باشد، در رفع برونشیت های مزمن، نزله های مخاطی، اسهال های ساده و به علت دارا بودن اسانس و مواد موثر دیگر، در ضعف عمل دستگاه هضم و کبد مفید است و می توان از آنها در کم خونی دختران جوان و تاخیر وقوع قاعدگی ناشی از ضعف عمومی بدن، استفاده به عمل آورد. - در استعمال خارج، چون اثر ضد عفونی کننده دارد آنرا بر روی زخم ها و اولسر ها اثر می دهند و محلول های آن را در موارد جریان دائم ترشحات از بینی، بالا می کشند و یا به حالت تازه و له شده و همچنین به صورت گرد از آن استفاده می نمایند. روش تکثیر این گیاه توسط بذر و قلمه گیری تکثیر می شود.درصورت کاشت بذر تا سبز شدن حدود ۳۰ روز زمان می برد اما به روش قلمه گیری گیاه راحت و سریع ریشه دار می شود. شرایط خاک و نور: این گیاه برای رشد مطلوب به نور کامل نیاز دارد همچنین خاک با زهکش و PH خنثی تا کمی اسیدی برای آن مطلوب است و باعث رشد و افزایش مواد موثره آن می شود. زمان برداشت: برداشت گیاه برای استفاده دارویی بعد از دوره گلدهی می باشد. بیماری ها : این گیاه نسبت به بیماری و آفات مقاوم بوده و به ندرت مورد تهاجم قارچ و زنگ قرار می گیرد. نقاط رشد و پراکنش: این گیاه را می توان در نواحی شما ایران گرگان، فیروز کوه، سیاه بیشه در دره چالوس، آذربایجان، لرستان، خراسان در اطراف بجنورد و مرکز ایران شاهرود پیدا کرد. منابع: سایت شرکت گیاهان دارویی زرین گیاه (www.zarringiah.com) سایت شبکه خبری آموزشی گیاهان دارویی (https://medplant.ir/)

خصوصیات گیاهشناسی: مورد درختچه کوچکی است که ارتفاع ساقه آن در شرایط عادی بین ۱ تا ۳ متر است. برگ‌هایی همیشه سبز، پایا، متقابل، ساده، نوک‌تیز، عاری از تار و دندانه، چرمی، به رنگ سبز تیره و معطر دارد. گل‌های نسبتاً درشت و زیبای مورد، رنگ سفید و بوی مخصوصی دارند و از اردیبهشت ماه تا تیر ظاهر می‌شوند. گل های آن مانند برگ‌ها وضع متقابل داشته و در کنار آنها، به ساقه می‌پیوندند. هر گل آن ۵ گلبرگ مساوی به صورت گسترده دارد، به‌طوری‌که وجود این حالت باعث می‌شود پرچم‌های متعدد و فراوان گل تا انتهای میله و محل اتصال میله به نهنج به صورت دسته‌ای از تارهای بلند و ظریف رویت می‌شوند. اندامهای مورد استفاده: برگ، میوه و گل‌های روی ساقه مورد دارای خواص دارویی هستند. ترکیبات شیمیایی: مهم‌ترین ترکیبات مورد، رایحه (اسانس) آن می‌باشد که حاوی سینئول، میرتنول، پی‌نن، ژرانیول، لینالول و کامفن است. در سال‌های اخیر پژوهشگران آلمانی و ایتالیایی ترکیبات آسیل فلوروگلوسینول‌ها را در مورد کشف کرده‌اند که مسئول خاصیت ضد تورم آن است. در قسمت‌های مختلف مورد، از جمله برگ، میوه و گال(برجستگی های روی ساقه) ، تانن، اسانس و مواد رزینی وجود دارد که خاصیت قوی قابض آن مربوط به تانن‌ها است. دانه‌های موجود در میوه حاوی ترکیبات روغنی از جمله اسیدهای چرب اولئیک، لینولئیک و پالمیتیک هستند. میوه گیاه، غیر از مواد مذکور، حاوی قندهای مختلف و اسیدهای مالیک و سیتریک می‌باشد. خواص درمانی - مورد، اثر ضدعفونی‌کننده دارد و از آن در مصارف داخلی و خارجی می‌توان استفاده کرد. غرغره جوشانده آن در ضدعفونی و رفع تحریک مخاط دهان مؤثر است. -همچنین مقوی معده و نیرو دهنده‌است و در رفع بیماری‌های دستگاه تنفس و مجاری ادرار به کار می‌رود. - برای تقویت معده از گردبرگ مورد می‌توان قبل از هر وعده غذایی استفاده کرد و در مصارف خارجی از مورد در رفع بیماری‌های جلدی و مواقعی که به علت بروز دانه‌های جلدی پوسته‌های کوچک و سفیدرنگ در پوست ظاهر می‌شود، می‌توان استفاده کرد. - برای رفع عرق کردن و برطرف کردن بوی بد زیر بغل هرروز روغن مورد را به زیر بغل بمالید یا از گرد برگ ان استفاده کنید. - مورد بوی بد دهان را رفع کرده و در تقویت موی سر و سیاه شدن آن مفید است. - خاصیت ضد باکتریایی دارد و سرشار از ویتامین ث است. - زخم‌های داخلی را التیام می‌بخشد. - بلفارول لوسیون روغن مورد سبز (میرتول)۵٪ در روغن بادام کاربرد درمانی داشته: اثرات ضدعفونی کنندگی - تقویت‌کننده ابرو و مژه- ضد شوره و التهاب پلک‌ها - اثرات نرم‌کنندگی. قابلیت‌های بلفارول به حدی است که حتی ریزش ابرو و مژه را نیز متوقف می‌کند و بعد از مدتی همان فردی که از ریزش رنج می‌برده، دارای مژه و ابروهایی سالم و زیبا خواهد شد. در بلفاریت مایت‌ها (دمودکس) هم گاهی دخالت دارند که خوشبختانه این دارو بر روی مایت و تخم‌های آن نیز مؤثر است. به علت خواص ضد میکروبی و ضد التهابی میرتول، این فراورده باعث پاک شدن سطح پوست و ریشه موها از عوامل میکروبی اعم از قارچ و باکتری و همچنین از بین بردن التهابات ناشی از مصرف مواد شیمیایی و پاک‌کننده در موضع می‌گردد. عوارض جانبی در موارد خاصی برخی افراد نسبت به ترکیبات بلفارول حساسیت به صورت خارش و جوش‌های ریز در محل مصرف نشان داده‌اند. همچنین باید توجه داشت فراورده‌های مورد، نباید به مقادیر زیاد و بی‌رویه و برای مدت طولانی به کار رود، زیرا بر اثر دفع اسانس از راه دستگاه تنفس، مخاط برونش‌ها تحریک شده و عوارض ناراحت‌کننده‌ای ایجاد می‌شود. صور دارویی؛ دمکرده، گرد مورد، عرق مورد، روغن مورد، تنتور مورد نقاط رشد و پراکنش: این درختچه بیشتر در نواحی شمال ایران، فارس، کرمان، بندرعباس، یزد و گیلان غرب از شهرستان‌های استان کرمانشاه (در جنوب غرب استان کرمانشاه و شمال غرب استان ایلام.) و سرزمینهای کوه پایه ای زاگرس در خوزستان می روید. مورد به‌طورخودرو در نواحی اطراف دریای مدیترانه و آب و هوای معتدل می‌روید و به عنوان گیاه زینتی از آن استفاده می‌شود. منابع: سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/) سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com)

خصوصیات گیاهشناسی: گیاه "نعناع چمنی" یا "پرونلا"، گیاهی است از خانواده نعناع، چند ساله و با ارتفاع کم که بلندی آن ۴۰-۵ سانتیمتر است. برگ های آن بیضی با دندانه های ریز و دارای دمبرگ می باشد. گل های آن بنفش یا سفید است که در تابستان به صورت گروهی در انتهای ساقه ظاهر می شود. شرایط محیط رشد: این گیاه به مکان های سایه – آفتاب و خاک مرطوب با زهکش خوب نیاز دارد و حداقل دمای قابل تحمل آن ۱۵- درجه سانتیگراد است. مقدار آبیاری بستگی به شرایط آب و هوایی و همچنین نوع خاک دارد در هر مرحله آبیاری نباید از ۴۰ تا ۶۰ میلیمتر کمتر باشد. اوایل بهار زمان مناسبی برای مبارزه مکانیکی علف های هرز و برگردان کردن خاک بین ردیف ها جهت تهویه ریشه می باشد. ترکیبات شیمیایی: گیاه نعناع چمنی حاوی تانن ها، فلاونوئید ها، ساپونین های تری ترپنی و اسید های اولئانولیک و اورسولیک است اثرات ضد التهابی و قابض کنندگی گیاه را به این ترکیبات نسبت می دهند. خواص درمانی و دارویی: - اروپایی ها از نعناع چمنی به طور گسترده ای در بند آوردن خونريزی های بدن استفاده می كردند. از برگ ها و ساقه های نعناع چمنی برای بند آوردن خونريزی ها در مواقع اورژانس و به عنوان كمك های اوليه استفاده می شود. از آنجایی كه شكل گل نعناع چمنی شبيه گلوی انسان می باشد، سابقاً معتقد بودند كه برای درمان بيماری های دهان و گلو مناسب می باشد. - گل های نعناع چمنی در كشور چين برای درمان بيماری های كبد و كيسه صفرا مورد استفاده قرار می گيرد. برای رفع گرمای کبد و کمک به گردش خون نافع است. - این گیاه، مدر و تونیک است. مبرد و خنک کننده می باشد. - ضد عفونی کننده سینه ای می باشد و سینه را نرم می کند. سرفه را تسکین می دهد. - اسهال را قطع می کند. - جراحت و آبسه ها را التیام می بخشد. - برای رفع ورم ملتحمه، جوش، کورک و خنازیر نافع است. - برای معالجه ی ورم ها، رماتیسم و بیماری های کلیه نافع می باشد. - در درمان سوزاک مصرف می شود. تب را کاهش می دهد و برای سرما خوردگی خوب است. - خاصیت آنتی بیوتیک داشته. فشار خون را کاهش می دهد. تکثیر: تکثیر نعناع چمنی مانند بسیاری از نعناعیان از طریق ریشه رست صورت می گیرد. این روش مناسب ترین روش برای تکثیر نعناع است. پس از بارندگی سبک‏ پایه های مادری ۲ تا ۳ ساله را از زمین خارج می کنند، پایه های انتخابی باید عاری از هر گونه عواملی بیماریزای قارچی یا باکتریایی و علف های هرز باشند. ریشه گیاهانی که برای تکثیر استفاده می شوند باید دارای مشخصات زیر باشد. الف) ریشه ها سالم و عاری از هر گونه علف هرز باشند. ب) ریشه رست هایی که جهت تکثیر از پایه مادری جدا می شوند باید حداقل ۷۰ درصد آن سفید و ۳۰ درصد بقیه سبز رنگ باشد که هنگام کاشت این قسمت سبز رنگ خارج از خاک می ماند. ج) رطوبت ریشه رست ها از ۸۰ درصد کمتر نباشد. برای تهیه ریشه رست های سفید رنگ که برای تکثیر مناسبند. ۱ تا ۵/۱ ماه قبل از خارج کردن پایه های مادری روی ریشه رست ها را با لایه ای به ضخامت ۴ تا ۵ سانتیمتر از خاک می پوشانند. در این مدت رنگ ریشه رست های سبز به سفید تغییر می یابد و برای تکثیر آماده می گردند. پس از دومین برداشت اندام های هوایی، ریشه رست ها کیفیت مطلوب تری می یابند. ریشه رست ها را می توان با دست (در سطح کم) و یا توسط ماشین برداشت سیب زمینی (در سطح وسیع) جمع آوری نمود. در تکثیر توسط ریشه رست، فاصله ردیف ها از یکدیگر ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر و عمق مطلوب برای کاشت ۱۰ تا ۱۲ سانتیمتر می باشد. پس از کاشت، به منظور ایجاد و تراکم در خاک انجام غلتک مناسبی توصیه می شود. اگر زمین خشک باشد باید بلافاصله زمین را آبیاری نمود. برای هر هکتار زمین به ۴/۱ تا ۶/۱ تن ریشه رست نیاز است. روش دیگر تکثیر، استفاده از قلمه های ساقه است. در اواخر بهار (خرداد) از شاخه های جوان و سبز پایه مادری، ۲ تا ۳ قلمه که حداقل دو جفت برگ داشته باشند جدا می کنند (بهتر است از میان گره های پائینی انتخاب شوند). سپس آنها را در خزانه هوای آزاد که بستر آن از خاک نرمی پوشیده و در سایه قرار دارد (آفتاب شدید مانع از تشکیل ریشه در قلمه ها می شود) می کارند. با آبیاری مرتب قلمه ها پس از ۲ تا ۳ هفته دارای ریشه می شود. سپس آنها را به زمین اصلی منتقل می نمایند. تکثیر به روش قلمه های ساقه روش چندان مناسبی نیست و تنها در سطوح کوچک کشت مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش فاصله ردیف ها از یکدیگر بین ۵۰ تا ۷۰ سانتیمتر مناسب می باشند. روش دیگر، تکثیر از طریق پاجوش می باشد. فصل بهار (خرداد) پس از آبیاری گیاهان از پایه های مادری پاجوش هایی که ارتفاع آنها بین ۸ تا ۱۰ سانتیمتر است جدا می کنند. انتقال پا جوش ها به زمین مورد نظر با دست (در سطوح کم کشت) یا به وسیله ماشین نشاء کار (در سطوح کشت انبوه) انجام می گیرد. برای هر هکتار زمین به ۱۱۲ تا ۱۳۴ هزار پا جوش نیاز است. پاجوش ها در ردیف هایی به فاصله ۶۰ سانتیمتر گشت می شوند. فاصله دو بوته در طول ردیف ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتر مناسب خواهد بود. نقاط رشد و پراکنش: این گیاه در چمنزارهای طبیعی در دامنه های سنگلاخ کوهستان در اروپا، آسیا و آفریقای شمالی انتشار دارد. به طور کلی در تمامی مناطق معتدل جهان دیده می شوند. در ایران: در دامنه های البرز، دماوند، کرج، دره ی لار، مناطق شمالی ایران در گیلان، راه نصیر محله به امامزاده اسحق در جنوب غربی رشت، عمارلو، کبوتر چاک، ایسیپیل ییلاق، آستارا، لاهیجان، در آذربایجان در ایام، اراک، تفرش، زرند و درمراتع مرطوب همدان به طور خودرو دیده می شود. همچنین در اکثر استان ها به ویژه زنجان، قزوین، تهران، آذربایجان غربی، گلستان، مازندران پراکنش دارد. منابع: سایت نارگیل (https://nargil.ir/) سایت عافیت بازار (www.afiatbazar.com)

نامهای دیگر:به طور معمول به هویج وحشی شلغم زرد، زردک وحشی، شقاقل و هویج نرم کننده نیز گفته می شود. شقاقل (هویج/زردک وحشی) از سبزیجات ریشه‌ای است که بومی اوراسیا است و در آن منطقه از زمان باستان به طور گسترده‌ای استفاده می‌شده است. هویج وحشی می تواند یک ساله ، دوساله یا چند ساله باشد. او از خانواده چتریان است. ارتفاع گیاه می تواند به ۱ متر برسد.ساقه موی راست ، میوه هایی خاردار، ریشه گوشتی سفید یا مایل به زرد و گل آذین های چتری شکل دارد. برگ های این گیاه به صورت سوزنی و منشعب است و ظاهری شوید مانند دارد. ریشه ی این گیاه خوراکی است و خواص بسیاری دارد. ریشه ی این گیاه ترد و شکننده و شیرین است و دارای منابع ویتامین بالایی است. دوره گلدهی هویج در ماه های تابستان به طول می انجامد و تا اوت ریشه ها کاملاً رسیده اند. ترکیبات شیمیایی و مواد مغذی: بر اساس گفته‌ی سازمان غذا و داروی آمریکا، شقاقل حاوی سطوح بالایی از مواد معدنی مانند کلسیم، پتاسیم، منگنز، منیزیم، فسفر، روی، و آهن است. این سبزی طیف گسترده‌ای از ویتامین‌ها را دارد؛ من جمله فولات، تیامین، اسید پانتوتنیک، ویتامین B۶، C، E، و K . به علاوه حاوی سطوح بالایی از فیبر، آب و پروتئین است. این گیاه کربوهیدرات، سدیم و کالری پایینی دارد. همچنین حاوی آنتی اکسیدان‌های پلی‌استیلنی مانند فالکارینول، فالکاریندیول، پاناگزادیول، و متیل-فالکاریندیول است. ریشه ها حاوی روغن اساسی در مقادیر زیاد، گرانیول، گرانیل استات، روغنهای ثابت، فلاونوئیدها، تیامین، کاروتن می باشند و گلهای گیاه حاوی آنتوسیانین و کورستین است. اندامهای مورد استفاده: تمام قسمتهای هویج وحشی در طب عامیانه استفاده می شود. خواص دارویی و درمانی: - در گذشته، این سبزی در گیاه‌پزشکی و به عنوان یک داروی تقویت کننده‌ی میل جنسی استفاده می‌شد. شقاقل به دلیل داشتن ویتامین k و منگنز به تولید هورمون‌های جنسی و لخته شدن خون کمک می‌کند. - سلامت قلب را بهبود می‌بخشد: پتاسیم زیاد موجود در شقاقل از طریق متعادل سازی اثرات سدیم به کنترل ضربان قلب و فشار خون کمک می‌کند. در حالی که مقدار زیاد فولات موجود در این سبزی نیز رشد گلبول‌های قرمز خون را تقویت و همچنین از بیماری‌های دژنراتیو عصبی جلوگیری می‌کند. - سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. - فرایند رشد را بهبود می‌بخشد. - به گوارش، کاهش یبوست و پیشگیری از سایر اختلال‌های گوارشی کمک می‌کند. - قدرت بینایی را تقویت می‌کند. - استخوان‌ها را محکم می‌کند. - خواص ضد سرطانی دارد. - سلامت مغز را تقویت می‌کند. - ادرار آور است. *برای آشنایی با سایر خواص ارزشمند و مضرات هویج وحشی مقاله موجود در بخش دانش و فناوری همین فعالیت اقتصادی را مطالعه نمایید. نقاط رشد و پراکنش: مکانهای معمول رشد هویج وحشی ، لبه های جنگلی ، جنگل ها ، مکان های نزدیک شهرک ها و جاده ها و همچنین کلبه های تابستانی است که گیاه بخصوص به عنوان یک گیاه دارویی پرورش می یابد. در دنیا این نوع هویج را می توان در تمام کشورهای اروپا ، آسیا ، آفریقا و استرالیا یافت. در قلمرو روسیه ، هویج وحشی از مسکو و منطقه اسمولنسک تا کریمه و آستاراخان رشد می کند. در سرزمین های آسیای مرکزی و غربی ، نیوزیلند ، آمریکا و آفریقا ، این گیاه علف هرز محسوب می شود. هویج وحشی می تواند مانند یک علف هرز معمولی در باغ رشد کند ، یا می تواند به عمد کاشته شود. منابع: سایت راسخون (https://rasekhoon.net/) سایت https://fa.minnanomanga.org/ سایت گلمون (www.golemoon.com)

ویژگی‌های گیاه‌شناسی: یولاف گیاهی یکساله از قبیله‌ی Avenae می‌باشد. ساقه‌ی آن مانند سایر غلات بند‌بند و تو خالی است. ارتفاع ساقه از ۶۰ تا ۱۵۰ سانتیمتر متغیر است. و در برخی ارقام یولاف در محل گره‌ها کرک‌هایی وجود دارد. قدرت پنجه‌زنی آن کمتر از گندم و جو می‌باشد. در یولاف در محل تلاقی پهنک با غلاف برگ‌ها گوشوارک وجود ندارد. سیستم ریشه‌ای یولاف مشابه گندم و جو است. گل‌آذین یولاف خوشه است که انشعابات آن ممکن است همگی در یک سو و یا در دو سو باشند. گل آذین یولاف رشد – محدود بوده که دارای یک‌محور اصلی و تعدادی انشعاب‌های فرعی است. انشعاب‌های فرعی از گره‌های روی محور گل‌آذین به وجود می‌آیند. انتهای محور اصلی و هر یک از انشعاب‌های فرعی به یک سنبلک انتهایی ختم می‌شود. هر سنبلک دارای دو تا سه گلچه است که دوتای پایینی بارور و سومی (درصورت موجود بودن) عقیم است. سیستم ریشه‌ی یولاف مانند گندم و جو می‌باشد. زمان جمع آوری دانه ،اندام هوایی و کاه،هر سه در تابستان است. قسمت های مورد استفاده: دانه، اندام هوایی و کاه، قابل استفاده است. مواد مؤثره: نشاسته ۵۸ درصد، پروتئین ۱۲ درصد، رطوبت ۱۰ درصد، چربی ۴ درصد، سلولز ۱۲ درصد، مواد معدنی۴ درصد، روغن ۱۸ درصد. یولاف یا جو دوسر حاوی ترکیباتی مانند مواد صابونی، فلاونوییدها، مواد معدنی، آلکالوییدها، استروییدها، ویتامین‌ها B ،D ،E ،کاروتین، گلوتن، نشاسته چربی و اسید آلی است. جوی دوسر دارای مواد چرب ،مواد ازته و مواد نشاسته ای است. گروهی از ارقام اصلاح شده این گیاه دارای مقدار بسیار فراوانی بتاگلوکان هستند که جو دو سر های بتاگلوکان نامیده می‌شوند. این ارقام برای درمان بیماران دارای دیابت نوع ۲ تولید می‌شوند، زیرا ثابت شده بتاگلوکان موجود در این ارقام در درمان و پیشگیری این بیماران مؤثر است. فرآورده های جودوسر: - جودوسر نیمه‌ کوبیده (پَرک)، آردشده یا خُردشده: جوی فوری یا همان پرک، نوعی است که بیشترین فرآوری روی آن انجام شده که به کوتاه‌ترین زمان برای پخته شدن نیاز دارد اما بافت آن حریره‌ مانند می‌شود. - محصولات حمام از جمله محلول‌های کلوییدی، صابون، ژل و پودرهای حاوی عصارهٔ جو دوسر در بازار عرضه شده‌اند. - چای تهیه شده از جو دو سر خواص دارویی و درمانی: - مصرف آرد جودوسر سبب کاهش میزان کلسترول بد خون و افزایش میزان کلسترول خوب خون و کاهش خطر گرفتگی عروق کرونر قلب می‌شود. - نقش بتاگلوکان در جلوگیری از انواع سرطان ها و اثرات ضدتومور بسیار قوی آن - بتاگلوکان موجود در این ارقام جو دو سر اثرات ضد ویروسی و ضد باکتریایی ثابت شده‌ای دارد. - جو دو سر به دلیل نداشتن گلوتن و دارا بودن فیبر بالا یبوست را بر طرف می‌کند و مشکلات گوارشی را بر طرف می‌کند. - مقوی اعصاب است . - ضد عفونی کننده بدن می باشد. - تقویت کننده بدن می باشد . - به خاطر داشتن ماده‌ای خاص، دارای اثراتی ویژه جهت پوست‌های خشک و خارش داراست. - اثر کاهش اسید اوریک - کاهش وزن: برای لاغر شدن هر روز جو دو سر بخورد . - مقوی قلب و خون: کاهش قند خون و کاهش احتمال بیماری‌های قلبی - جو دوسر می‌تواند احتمال آسم را در کودکان کاهش بدهد. - جوشانده جو دو سر در برطرف کردن بیماریهای پوستی و اخلاط خونی نیز مؤثر است. مناطق رشد و پراکنش: موطن اصلی این گیاه اروپای شرقی است. در ایران این گیاه در تمام نقاط کشور کشت می‌شود و در شهرهایی مانند آذربایجان، لرستان، فارس، کردستان و خوزستان فراوان است . *برای آشنایی با زراعت این گیاه به قسمت "دانش و فناوری" در "فعالیت اقتصادی زراعت در اقلیم های بارانی و معتدل" مراجعه نمایید. منابع: سایت اگرونیک (https://www.agronic.ir/) سایت هزار گیاه (https://hezargiah.com/) سایت دکتر ساینا (https://www.drsaina.com) سایت گیاهجو (https://giahjoo.com/)