سامانه اطلاعات جامع فعالیت‌های
اقتصادی
نامهای دیگر: در قدیم به شوکران، دوراس تفتی، بیخ کوهی و تفت بیخ هم گفته می شد. به ویژه در جنوب ایران به آن دوراس تفتی گفته می شد که منسوب به شهر تفت یزد است.
خصوصیات گیاهشناسی:
شوكران كبیر گیاهى است علفی و دوساله از تیره جعفری. این گیاه كه همان شوكران معروف قدیم است كه طبق گفته تاریخ به سقراط خورانده شده است، گیاهى است بلند كه به ارتفاع ۰.۸۰ تا ۱.۵ و حتى ۲ متر می رسد. ساقه ی آن استوانه اى توخالى و قوى با شاخه هاى منشعب در قسمت فوقانى ساقه بوده که اغلب در قسمت هایى از ساقه بخصوص زیر چتر گل ها لكه هاى ارغوانى بنفش دیده مى شود. برگ هاى آن متناوب و در بعضى قسمت هاى ساقه متقابل، به رنگ سبز تیره با بریدگى زیاد، كمى شبیه برگ جعفرى منتهى با رنگ سبز تیره تر و با بوی قوى سم است. بخصوص اگر این برگ ها را لاى انگشتان بمالند بوى آن خیلى بیشتر مى شود. گل هاى سفید به صورت گروهى مانند چتر در رأس ساقه ی گل دهنده ظاهر مى شوند. میوه ی آن گرد، بسیار كوچك و داراى تعدادى برجستگى با سطح خارجى ناصاف است. تمام اعضاى گیاه سمّى است و سمیت آن در شرایط اقلیم هاى مختلف، متفاوت است. مثلاً شوكران كبیری كه در مناطق شمال اروپا با آب و هوای سرد مى روید، تقریباً سمیت ندارد و یا سمیت آن بسیار كم است. به طورى كه حیوانات آن را به عنوان علوفه مى خورند و خطری برای آنها ندارد. ولى ارقامى كه در جنوب اروپا، آسیا و در ایران با آب و هواى گرم مى روید بسیار سمّى و خطرناك هستند.
گل هاى آن معمولاً در تیر و مردادماه سال دوم ظاهر مى شوند.
ترکیبات شیمیایی:
شوکران کبیر حاوی آلکالوئیدهای سیکوتین، متیل کونیسین، کونهیدرین، پسودوکونهیدرین، صمغ، پکتین، رزین، کاروتن، اسید استیک و املاح می باشد. این گیاه خاص مناطق مرطوب، خاک های غنی از مواد غذایی است و به طور عمده در محصولات زراعی چندساله و حاشیه نهرها یافت می شود. آلکالوئید کونین (Coniine) و ترکیبات مرتبط با آن در تمامی اندام گیاه وجود دارد. مخصوصا در میوه ها (بیش از ۳/۵%) بیشترین تمرکز را دارد. این آلکالوئید سمی است تا جایی که دیواره درونی میوه را لایه کونین می نامند.
خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:
در كتب طب سنتى حكماى ایران چنین آمده است كه شوكران از نظر طبیعت خیلى سرد و خیلى خشك است. از نظر خواص، خیلى مخدّر و مسكر است و از نظر دارویى بیشتر استعمال خارجى دارد. براى استعمال داخلى، با مقدار بسیار كم و با احتیاط تجویز مى شود. مقدار خوراك این گیاه و عصاره ی آبى آن ۰.۲ گرم است كه عصاره ی آبى را مى توان به صورت حب مصرف كرد. از عصاره ی الكلى و تنطور آن ٣٠ - ١٠ قطره ممكن است در داخل یك پوسیون خورده شود. چون سمّى است در مواردى كه مصرف داخلى آن لازم مى شود، حتما باید زیر نظر پزشك باشد.
- در چین و هند از گیاه شوكران كبیر در استعمال خارجى براى معالجه ی ناراحتى هاى جلدى و گرفتگى هاى غدد و سرطان استفاده مى كنند.
- این گیاه را به عنوان داروى ضد اسپاسم، آرام بخش، ضد هاری و ضد كزاز مى شناسند.
- از این دارو به عنوان تریاق یا ضد سم در مورد مسمومیت هاى ناشى از استریكنین استفاده می کنند. ولى به هرحال میوه ها، برگ ها و ریشه یا تمام قسمت هاى گیاه سمّى است.
- معمولا شوكران كبیر را براى درمان اقسام سرطان تجویز مى نمایند و در اقسام تومورهاى خنازیرى نتایج خوب داده است.
- ضمناً براى كنترل آسم و سیاه سرفه و سرفه هاى شدید و بیشتر اختلالات عصبانى سودمند است.
- در رفع سل ریه نیز تجویز مى شود.
- از نظر سایر خواص معتقدند كه اگر خوشه ی دانه بسته ی آن را قبل از آنكه تخم آن كامل و خشك شود گرفته و بكوبند و عصاره ی آن را گرفته در آفتاب خشك كنند، داروى بسیار نافعى است. براى تسكین دردهاى چشم بسیار مفید است.
- اگر ضماد آن را بر شكم بگذارند اسهال را قطع مى كند و بر روى هر عضوى بگذارند مانع خونریزى آن مى شود. اگر ضماد یا عصاره ی آن را بر پیشانى بمالند خونریزى از بینى را قطع مى كند.
هشدار:
تمامی اجزاء این گیاه سمی هستند. ماده سمی آن Coniin و از خانواده آلکالوئیدها است. پزشکان ایرانی و یونانی از این ماده در قدیم استفاده های داروئی بسیار می بردند. نیم تا یک گرم این سم برای یک انسان بالغ کشنده است. گیاه «نرسیده» و جوان سمی تر از گیاه «رسیده» و بالغ است. تأثیر سم مستقیماً بر روی سیستم اعصاب بوده و پس از عوارضی چون حالت تهوع و لکنت زبان از طریق از کار افتادن سیستم تنفسی عامل مرگ می شود.
شوکران در قدیم برای کشتن محکومین به اعدام مصرف می شده است. شوكران اگر به مقدار بیش از حد مجاز مصرف شود موجب بروز تهوع و سردرد و سرگیجه مى شود. ابتدا عضلات اراده را فلج مى كند، سپس عضلات تنفسى سینه و در آخر عضلات دیافراگم فلج مى شود و حالت اختناق عارض شده و موجب مرگ مى گردد، ولى مقدار كم آن از عوامل مؤثر براى تسكین دردها مى باشد.
نقاط رشد و پراکنش:
به طور كلى این گیاه در اراضى سنگلاخ و متروكه و مرطوب مى روید. به حد وفور در اماکن سایه دار و کنار رودخانه های نواحی مختلف اروپا، افریقای شمالی، آسیا و ایران می روید.
شوكران كبیر در ایران در مناطق شمال و جنوب ایران و در سایر مناطق مانند فارس و خراسان مى روید. در شمال ایران در دامنه هاى سنگى پوشیده از درختان سرو كوهى در ارتفاعات ٢٠٠٠ متر و بالاتر ، گرگان: گلی داغ در ۹۸۰ متری، گلستان در ۱۶۰ کیلومتری جنوب بجنورد، بین تنگ راه و تنگ گل (gol ..) در ۴۰۰ تا ۶۰۰ متری. گیلان: کوه انگورچاله در نزدیکی داماش در ۱۸۵۰ متری. آذربایجان: اردبیل، نواحی غربی دریاچه ارومیه (رضائیه) در ۱۳۰۰ متری بین Balanes و اشنویه در ۱۶۵۰ تا ۱۹۰۰ متری، قوشچی در ۱۶۹۰ تا ۱۸۲۰ متری، خمسه: کوه انگوران، بین منجیل و زنجان در ۲۰۰۰ متری، کردستان: بین سنندج و صلوات آباد در ۲۰۰۰ متری، همدان: در ۱۹۰۰ متری. کرمانشاه: بین ریجاب و سراب اسکندر. اراک. لرستان: کوہ کیلویه، تنگ نالی، باغبانان در ۵۵ کیلومتری جنوب شرقی خرم آباد در ۱۹۵۰ متری. فارس: شیراز: سبزپوشان در نزدیکی شیراز، دشت ارژن، کتل دختر. کرمان: کوه هزاران، بین ماهان و سیرج در ۲۸۰۰ متری، خراسان: كوه بزک (Bezg) در ۱۸۰۰ متری، تهران: البرز، قزوین. کوه دشته نزدیک کرج، پل زنگوله در ۲۰۰۰ متری دیده شده است.
منابع:
سایت نارگیل (https://nargil.ir/)
سایت آیدانا (https://aydana.com/)
علف چشمه با نام های دیگر بولاغ اوتی، آب تره، شاهی آبی، جرجیر بیابانی، ترتیزک آبی، علف چشمه، قره العین به تیره شب‌بو تعلق دارد. گیاهی است علفی،چندساله و پایا که از ساقه‌های خوابیده آن که عموما ضخیم و گوشت‌دار است، ریشه‌های کوچک و سفید رنگ به صورت شبکه‌ای خارج میشود که ارتباط آنها در نقاط مختلف زمین را باعث می‌گردد. برگهای آن متناوب و گوشت‌دار به رنگ سبز تیره و عاری از کرک است. در قسمت انتهایی ساقه آن گلهای سفید رنگی مجتمع به شکل خوشه ظاهر میشود که پس از آمیزش هر یک میوه‌ای به صورت خورجین و به طول ۲ تا ۲.۵ سانتیمتر تبدیل می‌گردد.
دانه‌اش قهوه‌ای رنگ مدور و واقع در دو ردیف در داخل میوه است، طول ساقه آن به تناسب شرایط محیط زندگی تفاوت می‌کنند. بطوری که در جریانهای آب کم عمق ساقه‌اش کوتاه ولی در جریانهای آب نسبتا عمیق که زلال نیز باشد از ۲ متر هم تجاوز می‌کند. نمونه‌هایی از این گیاه در ارتفاعات زیاد می‌رویند. معمولا طعمی تلخ دارند و برعکس نمونه‌هایی که در اعماق زیاد آب رشد می‌کنند طعم تند خود را از دست می‌دهند.
این سبزی در فصل بهار بیشتر در آش کاربرد دارد.
در طب سنتی، بولاغ اوتی دارای طبعی «گرم و تر» است.
این سبزی شامل ویتامین‌های زیادی چون B کمپلکس، به خصوص B۱, E,C و دارای املاحی چون گوگرد، سدیم، ید و کلسیم و همچنین دارای پنی‌سیلین گیاهی می‌باشد.
این گیاه مقدار قابل توجهی آهن، کلسیم و اسید فولیک و کمی هم ویتامین‌های ث و آ دارد.
آهن قابل جذب آب‌تره از اسفناج هم بیشتر است و به همین جهت می‌تواند در بهبود کم‌خونی مؤثر باشد. کلسیم آن نیز بیشتر از شیر و ویتامین ث آن از پرتقال بیشتر است.
بولاغ اوتی خاصیت نیروبخشی داشته و مصرف آن باعث طول عمر در افراد میشود.
استفاده از آن به صورت خام، پایین آورنده قند خون است. جوشانده آن در تسکین ناراحتی‌های قلبی و ورم قوزک پا موثر است.
بولاغ اوتی اشتهاآور خوبی محسوب میشود و در مادران شیرده، خاصیت
شیر افزایی دارد و استفاده از آن به خانم‌هایی که دچار سرطان سینه هستند، توصیه میشود.
مصرف بولاغ اوتی، باعث درمان ناراحتی‌هایی چون آسم، سل ریوی، برونشیت، اختلالات هاضمه، گواتر، اسهال خونی، زخم‌های واریسی، راشیتیسم، یرقان، اسکوربوت، رماتیسم، نقرس و انواع ناراحتی‌های کلیه و کبد است.
*شرایط رشد و نگهداری
نور: این گیاه به نور متوسط خورشید نیاز دارد و نباید به صورت کاملاً مستقیم مقابل نور ۱۰۰ درصد خورشید باشد.
آب: آب‌تره اغلب کنار آب‌ها و چشمه‌ها رشد می‌کند، پس یک گیاه آبزی‌ست. ریشه‌های آن فقط درون آب دوام می‌آورد.
توجه داشته باشید که ساقه‌های این گیاه باید تا ۵ سانتیمتر در آب باشد.
خاک: این گیاه بیشتر در زمین‌های پر آب و یا باتلاقی با اسیدیته ۷٫۲ رشد می‌کند.
دما: بهترین حالت دمایی برای این گیاه نواحی معتدل تا گرم است.
البته این گیاه در دمای منفی ۱۵ درجه سانتی‌گراد هم بدون مشکل رشد می‌کند.
منبع:
سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com)
سایت مؤسسه مطالعات تاریخ پزشکی، طب اسلامی و مکمل (iums.ac.ir)
سایت ویکی پدیا
خصوصیات گیاهشناسی:
علف مورچه با نام علمی Cressa cretica گیاهی است هالوفیت، یکساله یا چند ساله و مهاجم. متعلق به تیره Convolvuleae که دارای ریشه هایی قوی عمودی و افقی بوده که با جوانه زنی باعث ایجاد گیاهان جدید می شوند. ساقه های آن در ابتدا ایستاده و بعداً حالت خوابیده می گیرند. برگها کوتاه و سبز و در مواقعی خاکستری رنگ و پوشیده از کرک و مخمل گون، گلها بدون دم گل و در راس شاخه ها به صورت خوشه هایی قرار دارند . میوه از نوع کپسول و شکوفایی آن بی قاعده می باشد. بذور گرد یا تخم مرغی شکل صاف و همواره کمی براق و به رنگ قهوه ای می باشد.
اغلب تا حدودی در قاعده چوبی. ساقه ها تا ارتفاع ۳۰ سانتیمتر رشد می کند، اغلب گسترده روی زمین ، با شاخه های فراوان، کرکی مایل به خاکستری. برگها به طول ۲_۱۰ میلیمتر، سر نیزه ای تا تخم مرغی، با قاعده قلبی تا گرد با انتهای تقریباً نوک تیز تا نوک دار، بتدریج به برگه ها تغییر شکل می دهد. به طول ۳_۵ میلیمتر، صورتی مایل به سفید یا زرد، دامی؛ جام گل تا نیمه تقسیم شده با ۵ لوب گسترده کرکدار؛ کاسبرگها هم اندازه طول لوله جام گل، نوک کند.
فصل گلدهی در بهار است.
اندامهای مورد استفاده:
اندامهای کامل گیاه مصرف می شود.
خواص دارویی و درمانی:
- به عنوان مقوی، مقوی معده، محرک قوای جنسی، محلل و خلط آور مصرف میشود.
- ضد صفرا، ضد عفونی کننده و ضد سل است.
- اعضای گیاه طعمی تلخ و اثر ضد کرم دارد.
نقاط رشد و پراکنش:
علف مورچه در حاشیه کویرها، تپه ها، دشت های کوهپایه ای و دامنه های خشک نواحی بیابانی و نیمه بیابانی بیشتر نقاط ایران یافت می شود.
پراکندگی در جهان: اروپا، ترکیه، ایران، قفقاز، آسیای مرکزی، افغانستان، پاکستان، عراق، فلسطین. از شمال غرب آفریقا تا پرتغال، نواحی مدیترانه ای و شمال آفریقا و جنوب غرب آسیا به طرف ایران و ترکمنستان و کوهای پایمر و الای.
پراکندگی در ایران: شمال، شمال غرب، غرب، مرکز، شمال شرق، شرق، جنوب و جنوب شرق. این گونه اغلب در نواحی شور مرطوب در استانهای فارس، کرمان، بوشهر، خوزستان، هرمزگان، سیستان و بلوچستان، خراسان، سمنان و تهران می روید.
منابع:
سایت مرجع دانش (https://civilica.com/)
سایت www.faq.irpsc.com
سایت روزنامه اطلاعات (www.ettelaat.com)
نامهای دیگر: رادیوم علف هرز، علف هرز سرطان، استبرق، خرده فرفیون ، علف زگیل ،Wartweed
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهیست از خانواده فرفیون (Euphorbiaceae)، یک ساله که تا ارتفاع ۱۰-۲۰ سانتی متر رشد می کند. ساقه آن اغلب از پایه است و شاخه بدون کرک دارد. حاوی لاتکس می باشد که بسیارسمی است. ریشه آن نازک است. گل ماده فاقد گلپوش، در مرکز یک پوشش غشایی مانند کاسه دارد، گل نر کوچک و (تشکیل شده توسط بالپوش )، شبیه یک گل سبز تک. پرچم های متعدد ، تخم مرغی شکل، شبیه به ساقه برگ. گل آذین ۳ شاخه، چتر مرکب مضاعف ۲ طرفه. غدد داسی شکل، رنگ روشن.
برگهای آن متناوب، کوتاه،بیضوی و تیغه به طور گسترده، با تمام حاشیه، سبز تیره می باشد.
میوه ها ۲ میلی متر، کپسولی، ۳-برش بالدار.
زمان گلدهی: تیر تا مهرماه.
خواص دارویی و درمانی :
- این گیاه برای درمان آسم ، اختلالات کبدی ،نقرس، آب اوردن انساج، امراض سینه و سل مورد استفاده قرار می گیرد.
- مدر: برگهای آن مدر است.
- مسهل: ریشه آن اثر مهسلی دارد.
- خلط آور و قی آور
- جوشانده برگهای ان بصورت حمام برای رفع مشکلات پوستی بکار میرود.
نقاط رشد و پراکنش:
این گیاه اغلب در باغ ها، گل، باغ سبزی، انبوه مناطق زمین و زمین های بایر می روید.
پراکندگی جهانی : با پراکندگی زیاد در اروپا، جزایر اژه، قبرس، سوریه، لبنان، فلسطین، سینا، مصر، عربستان، کویت، ترکیه، ایران، پاکستان، ترکمنستان، شمال افریقا ، معرفی شده به چین، ژاپن شمال و نواحی گرم و مرطوب آمریکا و اغلب نقاط جهان.
پراکندگی جغرافیایی در ایران: پراکنده در نواحی بیابانی است و بصورت علف هرز در باغها و درکنار کانالهای آب رسانی در استانهای گرگان، مازندران، گیلان، بوشهر، خوزستان، فارس، کرمان، سیستان و بلوچستان می روید.
منابع:
سایت آی دارو (https://idaroo.net/)
سایت www.faq.irpsc.com
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهیست یکساله، بی کرک یا کرکی پراکنده. ریشه نازک، عمودی. ساقه ها کم ، به ارتفاع ۵_۲۰ سانتیمتر، نازک، خزنده، چندین بار بحالت دوشاخه ای از قاعده منشعب. برگها به اندازه یک سوم تا یک دوم میان گره های بخوبی رشد کرده، با دمبرگی به طول ۱_۱/۵ میلیمتر ، قویا نامتقارن، گاهی درقاعده گوه ای کوتاه، واژ تخم مرغی تا دایره ای_ مستطیلی ، به طول ۳_۹ میلیمتر، به عرض ۲_۶ میلیمتر، با راس گرد شده یا حتی کم فرو رفته، کم وبیش کنگره ای _ دندانه اره ای یا بندرت تقریبا کامل. گشواره ها درفشی، به طول ۰/۵_۱ میلیمتر، معمولا در قاعده دندانه دار. گل اذین سیتیوم به طول ۰/۸ _ ۱/۳ میلیمتر، به قطر حدود ۱ میلیمتر، در سطح خارجی بی کرک، در سطح داخلی کرکدار، با لوبهای کوچک؛ غدد شهدی در جهت عرضی خطی فشرده، در پایین با زایده های سفید تقریبا مساوی، کامل یا سه لوبه کوتاه هم عرض یا دوبار پهن تر از غدد شهدی؛ خامه ها به طول ۰/۵ میلیمتر، دوشاخه؛ شیزوکارپ تخم مرغی _ سربریده، به طول ۱/۵ _ ۲ میلیمتر، به عرض ۲_۲/۵ میلیمتر، سه شیاری، بی کرک با فندقجه های شیار دار کند. دانه ها تخم مرغی، به طول ۱_۱/۳ میلیمتر، سه وجهی ، ابتدا مایل به قرمز، سرانجام خاکستری مایل به قهوه ای، با رگه های کند، با چهره ای در جهت عرضی نامنظم چروکیده، در قاعده متورم، محدب بدون زایده.
خواص دارویی و درمانی:
اطبای قدیم مصرف آن را جهت گزش عقرب و درمان جرب، کچلی، زگیل، بیماریهای چشم و سلفیس توصیه می کردند.
نقاط رشد و پراکنش:
در جهان: جنوب اروپا (پرتغال، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، یوگسلاوی، رومانی، بلغارستان، یونان، کریمه، غرب روسیه) ، قبرس، جزایر اژه، سوریه ، لبنان، فلسطین، عربستان، مصر، ترکیه ، قفقاز، ایران، غرب پاکستان، افغانستان، اسیای مرکزی و شمال افریقا (مراکش و الجزایر).
در ایران: این گونه اصولاً در دامنه های کوهستانی و دره ها، جنگلهای بلوط، تاکستانها و چمن زار ها به صورت علف هرز در اراضی زراعی و باغها، در کنار جاده ها و دشتها، اغلب در تپه های شنی، در کنار جویبار ها و کانالهای آبرسانی در استانهای گرگان، مازندران، گیلان، اذربایجان غربی و شرقی، لرستان، چهار محال بختیاری، اصفهان، فارس، سیستان و بلوچستان، خراسان و تهران می روید.
منابع:
سایت www.faq.irpsc.com
خصوصیات گیاه شناسی:
گیاهیست پایا، علفی، بی کرک، ایستاده با ارتفاع ۵۰سانتی متر تا ۱متر، متعلق به خانواده Zygophyllaceae . برگ آن شامل دوبرگچه، واژ تخم مرغی، دراز پهن، طویل تر از دمبرگ و به طول تا ۵۰ میلی متر و عرض تا ۳۰ میلی متر می باشد. گل این گیاه پنج پر، با دمگل کوتاه، کاسبرگ دراز و پهن و برابر با تخمدان است.گلها زردرنگ و منفرد هستند و در بغل برگها مشاهده مى‌شوند.
گلها و میوه ها در اوایل پاییز و اواخر بهار ظاهر می شوند.
ترکیبات شیمیایی:
این گیاه دارای ترکیبات فلاونوئیدی ، تانن ها و ساپونین ها است.
خواص دارویی و درمانی:
- ضد التهاب، اکسپکتورانت ، ضد سرفه، کاهنده درد و رنج و ضد آسم می باشد.
- در آزمایشی اثر ضد میکروبی عصاره های برگ قیچ لوبیایی به صورت متوسط مشاهده شد.
مناطق رشد و جغرافیایی:
اين گونه بيشتر در مناطق خشک و نواحى استپى و در زمين‌هاى باير و غير قابل کاشت، حاشيهٔ مزارع و باغها مشاهده مى‌شود.
پراکندگی جغرافیایی این گونه از پاکستان، ایران و عراق گرفته تا شمال آفریقا ، آمریکای شمالی، اسپانیا، فرانسه، و ایتالیا ادامه دارد.
این گیاه در نواحی مرتفع نیمه شمالی ایران می روید.مانند: استان قم شهرستان دستجرد
منابع:
سایت صدا و سیمای مرکز قم (http://qom.irib.ir)
سایت روزنامه اطلاعات (www.ettelaat.com)
سایت مرجع دانش (سیویلیکا) (https://civilica.com)
سایت ویستا (https://vista.ir/)
پیج اینستایی با نام mahdi.ghafari_۱۹۸۳
نامهای دیگر: در منابع فارسی اغلب نام فارسی این گیاه را شیرخشت یا گزانگ بین می نامند. مترادفهاي آن A.afghnica DC ، A.Fischeri J.& Sp. A. Candida Boiss. & Hausskn و ... مي باشد.
خصوصیات گیاهشناسی:
درختچه ایست از خانواده Polygonaceae که انشعابات آن گره دار، خارمانند و تيز است. طول میان گره ها بسیار متنوع با پوست قهوه ای مایل به سیاه یا خاکستری یا سفید خالص کم و بیش ترک دار می باشد. گوشواره های غلافی بسیار کوتاه، اندازه برگها بسیار متنوع به طول ۲_۱۱_۱۴ به عرض ۷_۱۱ میلیمتر. بیضوی سرنیزه ای یا واژ تخم مرغی نوک تیز یا تقریبا دایره ای گاهی با نوک چالدار تقریسبا بدون دمبرگ یاب با دمبرگی بسیار کوتاه تخت یا با لبه کمی برگشته اغلب با رگبرگهای نامحسوس ( نامشخص و محو ) دمگل در نمیه تحتانی بند دار لوبهای درونی گلپوش در زمان میوه دهی تخم مرغی دایره ای اغلب با عرضی بیشتر از طول به طول ۴_۵_۸ به عرض ۴_۶_۷_۱۱میلیمتر فندقه به طول ۳_۴ به عرض ۴_۵ میلیمتر کم وبیش سه گوشه _قلبی قهوه ای تیره
خواص دارویی و درمانی:
به دلیل اینکه در منابع فارسی اغلب نام فارسی این گیاه را شیرخشت یا گزانگ بین نامیده اند برای ان ارزش دارویی قائل اند درحالیکه این درختچه فاقد هرگونه شیرابه است و مصرف دارویی ندارد زیرا در هیچ یک از عطاری ها از اندام این گیاه استفاده نمی شودبنابراین برای اشنایی با مصارف و کاربردهای این گیاه نیاز به تحقیق دقیق و علمی دارد تا بتوان جایگاه ان را در مصارف دارویی مشخص نمود.
این جنس (Atraphaxis) در ایران ۶ گونه گیاه درختچه ای دارد و گونه مذکور بیشترین پراکندگی جغرافیایی را علاوه بر ایران در کشورهای مجاور مثل ترکمنستان افغانستان پاکستان عراق و ارمنستان دارد. گونه های دیگر عبارتند از:
کاروان کش رودباری، کاروان کش خراسانی، کاروان کش زرافشانی، کاروان کش تبریزی ، کاروان کش ارسباران، کاروان کش ارمنستانی
اغلب گونه های نام برده شده بجز Atraphaxis Spinosa پراکندگی جغرافیایی محدود و اغلب انحصاری دارد و احتمال استفاده از آنها در طب سنتی فقط می تواند جنبه محلی داشته باشد.
نقاط رشد و پراکنش:
در جهان: ایران، شبه جزیره بالکان، اناتولی، کردستان، ترکیه، افغانستان و جنوب روسیه
در ایران: این گیاه بیشتر در مناطق خشك و نيم خشك كشور انتشار دارد. در راميان گرگان، دره هراز، كرج ، آذربايجان ، كرمانشاه ، همدان، اراك ، بختياري، بيابانهاي مركزي، انارك، جندق قم، حبله رود، شاهرود، نيشابور و قوچان ديده مي شود.همچنین در استانهای مازندران، گرگان، زنجان، ایلام، همدان، اصفهان، یزد، کهکیلویه، فارس، تهران، سمنان و خراسان می روید.
منابع:
وبلاگ http://vsg۹۰۱۹.blogfa.com/
سایت www.faq.irpsc.com
سایت اداره کل حفاظت محیط زیست فارس (https://idefars.ir/)
کاسنی گیاهی است از خانواده گل مینا (Asterales) و از رده کاسنی‌ها (Cichorium) که اکثر ما نام آن را شنیده‌ایم یا عرق کاسنی را مصرف کرده‌ایم از این گیاه دو گونه کِشتی و چهار تا شش گونه وحشی موجود است. کاسنی به دلیل خواص دارویی و مصارف دارویی آن کشت میشود، قسمت‌های دارویی و مصرفی کاسنی برگها، گلها، ریشه‌ها است. نوع وحشی آن تا یک متر و نوع پرورش یافته آن تا دو متر هم رشد می‌کند. کاسنی انواع مختلفی دارد سه نوع آن معروف است: ۱- کاسنی بری که به tansy شهرت دارد در ایران نمی‌روید، ۲- کاسنی زرد که به گل قاصدک شهرت دارد و در طب قدیم ایران به نام ترخشقون نام برده‌اند در بیشتر نواحی ایران پراکندگی دارد و ۳- کاسنی معمولی. کاسنی معمولی، یک گیاه دارویی پایا با گلهای آبی یا ارغوانی است.
برگهای آبی کوچک آن به قطر کمتر از ۵ سانتیمتر اوایل تابستان ظاهر میشود و تا پاییز ادامه دارد. از مشخصات آن این است که گل‌هایش در مقابل تابش نور خورشید حالت شکفته و بازشده به خود می‌گیرند درحالیکه هنگام غروب آفتاب یا موقع شب یا در هوای مه‌آلود و یا بارانی گلهای واقع در سطح جام به هم نزدیک می‌گردند و آن را به‌صورت نشکفته جلوه می‌دهند.
کاسنی گیاهی است که در نواحی مختلف به‌صورت یکساله و دوساله یا چندساله رشد می‌کند و در نقاط مختلف به‌صورت خودرو درمی‌آید.
این گیاه در اصل بومی جهان قدیم است و بعداً در قاره آمریکا نیز به‌صورت گیاه خودروی کنار جاده‌ای درآمده‌است. منشأ اصلی این گیاه اروپای مرکزی، مناطق غربی و مرکزی آسیا و شمال آفریقا است و پراکندگی وسیعی در نواحی مختلف ایران به‌خصوص شهرستان اقلید، آذربایجان و مناطق کوهستانی خراسان دارد. به آب‌وهوای خنک، آفتابی یا کمی سایه نیاز دارد و گرمای شدید تابستان را تحمل نمی‌کند.
منابع:
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Chicory»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامه آزاد،
کاسنی داروی رماتیسم
پایگاه گیاهان داروئی ایران (گیاه یاب)
کلماتیس اصفهانی از جنس کلماتیس طایفه کلماتیده و تیره آلاله گیاهی چندساله و دارویی می باشد.دورهرگل دهی گیاه طولانی، گل آذین بزرگ و مقاوم به ریزش می باشد.این گیاه احتمالا مناسب زیباسازی فضای سبز می باشد.
نقاط رشد و پراکنش:
این گل زیبا در مناطق معتدله ، یعنی مناطقی به جز جنوب و جای گرم، توصیه می شود. برای کاشت در خطه های جنوب مناسب نمی باشد ، بومی شرق آسیا هست و مناطق خنک و مرطوب را می پسندد.
منابع:
سایت علم نت (https://elmnet.ir/)
سایت باغ شیشه ای (https://glassy-garden.com/)
عکس از پیج اینستاگرامی ramiar_majidi