سامانه اطلاعات جامع فعالیت‌های
اقتصادی
نامهای دیگر: نام محلی: چش بنجشک؛ همچنین با نامهای با نام های آناغالس دشتی، اناگالیس، عیت الجمل، زغیله هم شناخته می شود.
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهی علفی، یک ساله یا دو ساله با ساقه منشعب و مقطع چهارگوش، به طول ۷ تا ۲۲ سانتی متر، افراشته یا خمیده، برگ ها متقابل یا گاهی فراهم، بدون دمبرگ، مجموعه گل ها به تعداد ۲ تا ۴ عدد از محور برگ ها خارج می گردند، لوب های کاسه گل هم اندازه، بلند تر یا کوتاه تر از جام گل، جام گل به قطر ۵ تا ۱۰ میلی متر، آبی یا قرمز رنگ، دارای غده های ترشحی پایک دار، میوه کپسول، حاوی دانه های فراوان. طعم دانه بسیار تند و تلخ است. این گیاه دو نوع است : نوع اول آناغالس نر با گل قرمز و نوع دوم آناغالس ماده با گل آبی و لاجوردی.
تکثیر:
تکثیر آن از طریق كاشت بذر، تقسیم گیاه و تهیه قلمه در بهار امكان پذیر است.
این گیاه به مكان كاملا آفتابی و خاك مرطوب ، غنی و با زهكش خوب نیاز دارد و حداقل دمای قابل تحمل آن ۱۵- درجه سانتی گراد می باشد.
اندام های مورد استفاده:
بخش های هوایی گیاه.
ترکیبات شیمیایی:
از دوساپونین گلوکزید و آنزیم درست شده است.
خواص دارویی و درمانی:
طبیعت این گیاه گرم و خشک است .
- این گیاه به طور سنتی در کشور اسپانیا برای اهداف پوستی و درمان زخم ها به کار می رود و دارای خاصیت ضد فساد و ضد میکروبی است.
- این گیاه دارای اثری خلط آور و ادرار آور می باشد و به همین منظور در بیماری های سینه و دستگاه دفع ادرار به کار گرفته می شود.
- گیاه آناغالیس کاهش دهنده عرق، آرامش بخش، محرک و مسکن درد های عصبی می باشد.
- این گیاه در مواردی نظیر یرقان، بواسیر، تب یونجه، التهاب کلیه، ناراحتی های کبدی و سنگ های مجاری ادراری مورد مصرف واقع می گردد.
- در مصارف خارجی نیز از گیاه آناغالیس برای درمان خارش، عفونت های قارچی و التهاب پوست استفاده می شود.
- این گیاه برای درمان و رفع ضعف بینایی و زخم های چشم و سایر ناراحتی های پوستی اطراف چشم نافع می باشد.
- این گیاه برای درمان درد های کلیوی، درمان بیماری صرع والتهاب های روماتیسمی و نقرس نیز کاربرد دارد.
در مصارف خارجی نیز برای درمان زخم های چرکی، زخم ها و مار گزیدگی از این گیاه استفاده می گردد.
- خشک کننده و باز کننده ی انسداد و گرفتگی های مجاری عروق می باشد.
- قرقره آب برگ ماده (گل لاجوردی رنگ) آناغالس برای تمیز کردن حلق و بینی از ترشحات موثر می باشد و بوئیدن آن عطسه آور می باشد.
نقاط رشد و پراکنش:
به صورت علف هرز در حاشیه مزارع و مناطق نسبتاً مرطوب رویش دارد.
در جهان: ترکیه، اروپا، قفقاز، ایران، آسیای میانه، پاکستان، افغانستان، عراق، لبنان، سوریه و فلسطین.
در ایران: مازندران، گرگان، گیلان، ایلام، کرمانشاه، ایلام، خوزستان، لرستان، بوشهر، هرمزگان، فارس، سیستان و بلوچستان و کرمان.
آناغالس با گل های قرمز؛ در تمام هند به صورت یک علف هرز خودرو می روید. در ایران نیز در آذربایجان و مناطق تبریز، دیزه، سیامک و در شمال ایران در گرگان، بندر گز، مازندران، گیلان، محمود آباد، دره ی هراز، جنوب آستارا، سفید رود، جنوب رشت و لاهیجان، در بلوچستان در گشت، چابهار و بشا گرد، منطقه های البرز و دماوند، قزوین، بوجرد، کرمانشاه، اراک، اهواز، دزفول، بم، بوشهر و جزیره ی قشم و همچنین در خراسان می روید.
آناغالس با گل های آبی و لاجوردی؛ در ایران در مناطق کازرون و شوش، آبادان و مسجد سلیمان، تبریز، بلوچستان، دامنه های البرز و اطراف تهران نیز مشاهده شده است.
منابع:
مجله نورگرام (https://mag.noorgram.ir/)
سایت موزه تاریخ پزشکی خلیج فارس (www.medhistory.ir)
سایت ساعدنیوز (https://saednews.com/)
نامهای دیگر آن: بمبلی زو، رَزَک، تال و اصل الکرمة السودا میباشد.
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاه تمیس یکی از گونه‌های دارویی ایران است که بیشتر در نواحی جنگلی شمال ایران رویش دارد . تمیس گیاهی است پایا و بالارونده از خانواده Dioscoreaceae به طوری که به سهولت تا حد ۷ – ۸ متری تکیه گاه خود بالا می رود. گیاهان تیره تمیس مخصوص مناطق استوایی و بین استوایی و دارای انواع معدود در نواحی معتدله می باشند. به اشکال مختلف علفی یا دارای اعضای چوبی و غالباً بالا رونده و دارای غده هایی با ظاهر مختلف در داخل خاک یا در قشر سطحی آن و حتی خارج از زمین می باشند. برگهائی معمولاً متناوب و پهنکی قلبی شکل یا تیرکمانی، گاهی لوبدار یا به اشکال دیگر با رگبرگهای مشبک دارند و این حالتی است که کمتر در گیاهان تک لپه مشاهده می گردد گلهای آنها بر ۲ نوع متفاوت نر و ماده واقع بر روی ۲ پایه و مجتمع به صورت خوشه یا سنبله و یا گرزن است. بندرت ممکن است در بین آنها انواعی یک پایه و یا دارای گلهای نر – ماده دیده شود. اجزای گل آنها روی طرح سه تائی بنا شده است. گلهای نر آنها ۶ پرچم در ۲ ردیف حلقوی و یا ۳ پرچم دارند. که در حالت اخیر ردیف داخلی به حالت رشد نیافته می باشند و از مشخصات آنها این است که میله پرچم های آنها غالباً به پوشش گل پیوستگی دارد. گلهای ماده آنها از ۳ برچه منتهی به یک تا ۳ خامه تشکیل مییابد. میوه آنها پوشینه یا سته و محتوی دانه هائی که در برخی از آنها بالدار و دارای آلبومن شاخی است. گیاهی سمی است و مواردی از مرگ کودکان در اثر خوردن حبه های قرمز آن پیش آمده است.
ترکیبات شیمیایی:
گیاه تمیس دارای، نوعی کاروتنوئید قابل استخراج به نام لیکوگزانتین (Lycoxanthine) است. ليکوگزانتین (Lycoxanthine)، نوعی کاروتنوئید به فرمول C۴۰H۵۶O و به وزن ملکولی ۵۵۲.۸۵ است.
خواص دارویی و درمانی:
-کلیه قسمتهای گیاه مانند ریزوم، جوانه‌ها، میوه اثر مدر، قی آور و مسهلی دارند. مصرف اعضای این گیاه در حالت تازه خطرناک می باشد زیرا ایجاد التهاب و تورم در اعضای داخلی می نماید. از ریزوم این گیاه پس از شست شوهای پی درپی که هر دفعه آن با خشک کردن همراه باشد، به عنوان قی آور و مسهل استفاده به عمل می آمده است.
- ریزوم گیاه اثر مخصوصی در دستگاه ترشح ادرار و رحم دارد، به طوری‌که مصرف آن موجب زیاد شدن ترشحات ادرار و برقراری قاعدگی می‌شود.
- اگر قطعه ای از ریشه آن روی پوست قرار گیرد ، بویژه اگر به نرمی روی پوست مالیده شود بشدت جریان خون را تحریک می کند.
- در موارد خونریزی و دردهای رماتیسمی لایه هایی از ریشه تازه یا خشک شده و نیز کمپرس عصاره آبکی یا الکلی از طریق خارجی به کار می رود.
- در استعمال خارج از له شده قسمت متورم آن که در آب جوش قرار گرفته باشد، در موارد ضرب خوردگی و رفع خون مردگی ها استفاده می گردد. به حالت تازه ولی رنده شده معمولا بر روی محل دردناک در رماتیسم و نقرس گذاشته می شود ولی اثر آن قطعی نیست.
نقاط رشد و پراکنش:
نواحی شمالی ایران، گرگان: مینودشت، مازندران: نوشهر، سخت سر، گلندرود، دره تالار، دره هراز، کره زنگ در ارتفاعات ۶۰۰ – ۱۰۰۰ متری. گیلان: ۲۸ کیلومتری شمال هشت پر به آستارا. آذربایجان: ۱۰ – ۲۰ کیلومتری نواحی غربی آستارا به سمت دره حیران در ارتفاعات ۱۰۰ – ۱۵۰ متری. کردستان: کرمانشاه. دامغان. سمنان. خراسان: گلی داغ در نزدیکی بجنورد.
منابع:
سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com)
سایت آیدانا (https://aydana.com/)
نامهای دیگر: چهار پسته، شال زیتون، دیوزیت، سنجد تلخ، زیبیل، آقاجی و قی غلام، «Bead Tree»، درخت توپ چین، درخت بهشت، درخت چتری تگزاس و نیز سرو سفید .
زیتون تلخ نام یک گونه از سرده زیتون‌تلخ است. میوه های این درخت تا مدت ها حتی بعد از رسیدن بر روی شاخه ها باقی می‌ماند. خوردن میوه ها برای انسان سمی است و برای کودکان ممکن است خطرناک باشد ولی برای پرندگان تغذیه ای مناسب در فصل زمستان است .
خصوصیات گیاهشناسی:
زیتون تلخ درختی است با تاج چتر و برگ های درشت پرمانند و متراکم آن به صورت آویخته بر شاخه ها قرار دارد. درختی برگ ریز است که به سرعت رشد می‌کند، ولی دوره زندگی کوتاهی دارد. خوشه های گل بنفش و معطر آن در بهار شکوفا شده که بعد با میوه های زرد جایگزین می شود و تا ارتفاع ۷ تا ۱۵ متر و قطر تاج پوششی ۹ تا ۱۸ متر رشد می کند.
درختی است متراکم با شاخه های گسترده و تاجی چتری، پوست تنه قهوه ای تیره و زبر و شیاردار. برگ آن سبز براق و درخشان و متناوب، مرکب دو بار شانه ای به طول ۳۰ تا ۹۰ سانتیمتر است که از برگچه هائی به طول ۳ تا ۶ سانتیمتر و عرض ۲ تا ۳ سانتیمتر دارای دندانه های تیز تشکیل شده اند. آنها به صورت متراکم و آویخته بر شاخه ها قرار می گیرند.
گلهای آن در فروردین و اردیبهشت گل های معطر و بنفش به قطر ۲ سانتیمتر به صورت خوشه ای به طول ۱۰ تا ۲۰ سانتیمتر در انتهای شاخه های باریک کوچک شکوفا می شوند.
در پائیز میوه های صاف و درخشان به قطر ۱٫۵ تا ۲ سانتیمتر نمایان می شود.
شرایط رشد و تکثیر:
زیتون تلخ نسبت به خاک های ضعیف، تیره و شرایط صحرائی سازگار است و برودت زمستانی زیر صفر را تحمل می کند. آکادمی ملی علوم آمریکا اظهار داشته که درخت زیتون تلخ در صورت رشد کامل می‌تواند در برابر یخبندان مقاومت کند، در حالی که اگر درخت نحیف باشد، این شرایط قابل تحمل نیست. این درخت در گرم‌ترین ماه سال حداکثر دمایی که می‌تواند تحمل کند حدود ۳۹ درجه سانتی گراد است و شادابی برگ های خود را حفظ می‌کند ولی اگر دما از آن هم بالا تر رود باعث آسیب به برگ ها و از دست دادن شادابی آنها می شود.. کمترین دما برای دوام این درخت، ۵- درجه سانتیگراد است. بهترین دما برای رشد این درخت دمایی در حدود ۲۰ تا ۲۵ درجه سانتیگراد است.
هرس: در صورت نیاز در پائیز هرس خشکه برداری یا هرس فرم شود.
آبیاری : زهکش خوب ضروری است. در عین حال نهال زیتون تلخ باید مرتب آبیاری شود اما هرچه درخت بزرگ‌تر می‌شود نیاز آبیاری نیز کمتر می‌شود. درخت‌های بالغ زیتون تلخ به ماهیانه دو تا سه بار آبیاری نیاز دارند. این درخت در ماه‌های سرد زمستان نیازی به آبیاری نخواهد داشت. زیتون تلخ به خشکی مقاوم است و می تواند آب و هوای کویری را تحمل کند. بهتر است در ۲ سال اول رشد مانع از خشکی خاک آن شد و با بالغ شدن آن نیاز آبیاری اش کم و یا بی نیاز می شود. خیس ماندن خاک موجب از بین رفتن آن می شود.
تغذیه : تنها در صورتی که درخت دچار سوء تغذیه باشد، در بهار کود ازته داده شود.
آفات و بیماری ها: نسبتاً عاری از هر دو است.
عیوب: شاخه ها شکننده اند. عمر درخت کوتاه است . بذر پاشی زیاد و زایدات زیاد دارد.
نور: درخت زیتون تلخ به نور کامل خورشید(حداقل روزی ۶ ساعت) نیاز دارد،میزان بیشتر آن ضرری ندارد. اما کمبود نور موجب عدم رشد میوه و شکوفه ها می گردد.
خاک: این گیاه در هر خاکی می‌تواند کاشته شود. اما خاک مناسب آن خاک لوم شنی با زهکشی مناسب و عمیق است.
خواص دارویی و درمانی:
- در هند از برگهای آن به عنوان یک کرم کش استفاده می‌شود.عصاره برگهای آن کرم کش است.
- عصاره آن شدت حمله‌های آسم را کاهش می‌دهد.
- پوست ریشه درخت، میوه و گلها و برگهای آن محلل و باز کننده انسداد و گرفتگی مجاری عروق، و حامی بدن در مقابل عفونتها و مسمومیت است.
- از ضماد برگ و گلهای آن برای تسکین سردرد و اعصاب استفاده می‌شود.
- عصاره برگهای آن سنگ‌ها را خرد می‌کند.
- عصاره برگهای آن مدر می باشد.
- عصاره آن قاعده‌آور است.
- از برگها و پوست و میوه های آن در استعمال خارجی و داخلی برای جذام و خنازیر استفاده می‌شود. چون در ترکیبات این گیاه سم وجود دارد بهتر است زیر نظر پزشک مصرف شود.
- برای زخم‌های شدید و سخت برگهای اسفناج را در روغن زیتون بپزید و به صورت پماد روی زخم بگذارید هر دفعه تازه درست کنید.
- اگر گل سرخ تازه را با روغن زیتون مخلوط نموده بصورت خمیر درآورده در محل درد ببندیم (رماتیسم، سیاتیک و نقرس) درد را تسکین می‌دهد.
سایر کاربردها:
میوه های درخت زیتون تلخ را می توان پس از خشک شدن به رشته کشیده یا به عنوان دانه های تسبیح به کار گرفت. این گیاه به خصوص در نواحی گرم مفید است. تاج چتری آن با رشد سریع و ایجاد سایه عمیق و سنگین،اقلیم خرد مطبوع ایجاد می کند. همچنین به عنوان غذای دام و طیور و گاهی برای ساخت مواد محرک به کار می رود.
نقاط رشد و پراکنش:
این گونه بومی کشور چین، پاکستان، هند، آسیای جنوب شرقی و استرالیا است .
درخت زیتون تلخ در مزارع، چمن زارها، در امتداد جاده‌ها، حاشیه مناطق جنگلی و در اطراف خانه‌های قدیمی رشد می‌کند.
این درخت عموماً در آب و هوای گرمسیری، نیمه گرمسیری و معتدل یافت می‌شود.
منابع:
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/)
سایت دکتر ساینا (www.drsaina.com)
سایت https://pinfopedia.org/
سایت http://nahalekaraj.ir/
نامهای دیگر: عدسک آبی تک‌ریشه
مقدمه:
جنس Lemna از راسته قاشق‌واش‌سانان، تیره گل‌شیپوریان، زیرخانواده عدسک‌آبیان در ایران دارای ۳ گونه بنام‌های Lemna trisulca , Lemna gibba , Lemna Minor است که همه آنها در آبهای شیرین و راکد نواحی شمالی، غربی و جنوبی و دیگر نقاط کشور پراکنده‌اند و بومی آبگیرهای جنوب ایران می باشند. هر سه این گیاهان دارای ارزش زینتی و آکواریمی هستند. کشت عدس آبی در باتلاق‌ها و دریاچه‌ها می‌تواند به‌طور عمده‌ای شرایط آلودگی آب‌ها را بهبود بخشد. دیگر کاربرد عدس آبی که به تازگی توسط مهندسان ژنتیک کشف شده این است که انواع اصلاح شده این گیاه برای تولید گیاهان دارویی کاربرد دارد همچنین در مزارع پرورش ماهی این گیاه به عنوان یک منبع غذایی مهم استفاده می‌شود.
خصوصیات گیاهشناسی:
lemna gibba گیاهیست یکساله دارای بخش زیرین نیم دایره ای که پر از هواست و به بادکنک های کوچک و سبز شبیه است.
اندام مورد استفاده:
برگ
نقاط رشد و پراکنش:
این گیاهان در بیشتر نقاط ایران گسترش دارند ولی به عنوان نمونه می توان به استان های خوزستان ، گیلان ، آذربایجان ، مازندران ، اصفهان ، چهارمحال و بختیاری ، فارس و هرمزگان اشاره نمود. گفتنی است در جاده اهواز – آبادان و همچنین کناره های تالاب بین المللی شادگان می توان l.gibba را که مانند فرشی سبز سطح آبگیرها را فرا گرفته است و همچنین در استان گلستان در زادشهر، راميان، خانببين، پارك ملي گلستان مشاهده نمود.
منابع:
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/)
سایت www.magiran.com
سایت ایران پلنت (https://iranplant.ir/)
خصوصیات گیاهشناسی:
علف لیمو یکی از گیاهان دارویی است که از ۶۰ تا ۷۰ سال پیش اهمیت زیادی پیدا کرده است. علف لیمو گیاهی است چندساله از خانواده ی گندمیان که گونه های متعددی دارد و ارتفاع این گیاه بسته به شرایط محیطی بین یک تا دو متر میباشد.
ریشه های این گیاه به صورت افشان و کوتاه هستند و برگهای این گیاه طویل و به رنگ سبز روشن می باشند. مهمترین گونه های جنس علف لیمو عبارتند از: سیتراتوس و فلکسوس، گونه ای از جنس سیموپوژن با نام کاه مکی الیری در مناطق جنوبی و غرب کشور به صورت خودرو میروید که بوی معطری داشته و ترکیبات اسانس این گیاه با علف لیمو تفاوت زیادی دارد. علف لیمو بومی نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان است. این گیاه بومی ایران نیست ولی اخیرا در مناطق شمالی کشور و در برخی گلخانه ها کشت می گردد.
کشت و تکثیر علف لیمو:
علف لیمو به درجه حرارت زیاد، آبیاری منظم و نور فراوان نیاز دارد. خاک هایی با بافت لومی شنی و pH نسبتا اسیدی (۵ تا ۸) برای این گیاه بسیار مناسب می باشد. تکثیر این گیاه به دو روش جنسی (کشت غیرمستقیم بذر) و غیرجنسی (تقسیم بوته) صورت می گیرد.
ترکیبات شیمیایی:
برگ ها و ساقه های جوان این گیاه دارای اسانسی زرد رنگ (به میزان یک تا سه درصد) می باشد که بوسیله تقطیر با بخار آب استحصال می گردد. اسانس این گیاه اجزای اسانس دارای بویی شبیه لیمو است و به اسانس بادرنجبویه شباهت زیادی دارد. مهمترین اجزای اسانس علف لیمو عبارتنداز: سیترال (۸۰٪)، سیترونلول، ژرانیول و ….
خواص دارویی و درمانی:
- اسانس این گیاه دارای خواصی مانند آنتی باکتریال قوی، اشتها آور، ضد کرم و ضد نفخ است.
- مصرف موضعی این اسانس سبب کاهش دردهای روماتیسمی و عصبی میگردد.
- اسانس این گیاه دارای کاربرد بسیار وسیع در صنایع آرایشی و بهداشتی است.
- اخیراً محققینی در اسراییل خواص ضد سرطانی در آن یافته‌اند.
- سالانه ۶٬۰۰۰ تن از اسانس علف لیمو در جهان تولید میگردد.
- گیاه علف لیمو خاصیت ضدباکتریایی و ضدقارچی دارد. به هنگام مخلوط شدن با فلفل سیاه برای رفع درد قاعدگی و حالت تهوع مفید است.
- چای این گیاه ادرارآور است.
- روغن علف لیمو التهاب را کاهش می‌دهد و فرد را از درد عضلات، دندان، مفصل و سردرد محافظت می‌کند.
- این گیاه تصفیه‌کننده کبد، کلیه، لوله گوارش، مثانه و لوزالمعده است. علاوه بر آن، در کاهش میزان اسید اوریک، کلسترول و چربی‌های اضافه نیز مؤثر است.
- مصرف این گیاه هاضمه، گردش خون و ترشح شیر را تحریک می‌کند.
- روغن طبیعی این گیاه، برای تقویت و بهبود عملکرد سیستم عصبی مفید است و در درمان اختلالات عصبی مانند آلزایمر، پارکینسون و سرگیجه نیز مؤثر است.
- عضلات و بافت‌های بدن را تقویت می‌کند و با کاهش آکنه و جوش کیفیت پوست را بهبود می‌بخشد.
- مصرف جوشانده علف لیمو فشار خون را کاهش می‌دهد.
- برگهای علف لیمو برای تحریک روده‌ها مؤثر است.
- علف لیمو تب، سرفه، سرماخوردگی و استرس را رفع می‌کند.
- علف لیمو درد آرتریت و روماتیسم را برطرف می‌کند.
- دو قطره روغن علف لیمو را به روغن طبیعی بادام و زیتون اضافه کنید و پوست خود را ماساژ دهید.
- به عنوان ادویه پودر علف لیمو به همراه پودر کاری و زنجفیل در سوپ و خوراک تایلندی کاربرد دارد.
نقاط رشد و پراکنش:
در کشورهایی مانند هندوستان، چین و در قسمتهای وسیعی از آفریقا و آمریکای جنوبی در سطوح وسیع کشت می گردد.
برای اولین بار در ایران علف لیمو در شهرستان فیروز آباد استان فارس کشت شده است.در شهرستان رودان واقع در استان هرمزگان نیز یکی از باغبانان اقدام به کشت علف لیمو نموده است.
منابع:
سایت آیدانا (https://aydana.com/)
سایت ویکی پدیا (https://fa.wikipedia.org/)
سایت https://takideh.ir
نامهای دیگر: رادیوم علف هرز، علف هرز سرطان، استبرق، خرده فرفیون ، علف زگیل ،Wartweed
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهیست از خانواده فرفیون (Euphorbiaceae)، یک ساله که تا ارتفاع ۱۰-۲۰ سانتی متر رشد می کند. ساقه آن اغلب از پایه است و شاخه بدون کرک دارد. حاوی لاتکس می باشد که بسیارسمی است. ریشه آن نازک است. گل ماده فاقد گلپوش، در مرکز یک پوشش غشایی مانند کاسه دارد، گل نر کوچک و (تشکیل شده توسط بالپوش )، شبیه یک گل سبز تک. پرچم های متعدد ، تخم مرغی شکل، شبیه به ساقه برگ. گل آذین ۳ شاخه، چتر مرکب مضاعف ۲ طرفه. غدد داسی شکل، رنگ روشن.
برگهای آن متناوب، کوتاه،بیضوی و تیغه به طور گسترده، با تمام حاشیه، سبز تیره می باشد.
میوه ها ۲ میلی متر، کپسولی، ۳-برش بالدار.
زمان گلدهی: تیر تا مهرماه.
خواص دارویی و درمانی :
- این گیاه برای درمان آسم ، اختلالات کبدی ،نقرس، آب اوردن انساج، امراض سینه و سل مورد استفاده قرار می گیرد.
- مدر: برگهای آن مدر است.
- مسهل: ریشه آن اثر مهسلی دارد.
- خلط آور و قی آور
- جوشانده برگهای ان بصورت حمام برای رفع مشکلات پوستی بکار میرود.
نقاط رشد و پراکنش:
این گیاه اغلب در باغ ها، گل، باغ سبزی، انبوه مناطق زمین و زمین های بایر می روید.
پراکندگی جهانی : با پراکندگی زیاد در اروپا، جزایر اژه، قبرس، سوریه، لبنان، فلسطین، سینا، مصر، عربستان، کویت، ترکیه، ایران، پاکستان، ترکمنستان، شمال افریقا ، معرفی شده به چین، ژاپن شمال و نواحی گرم و مرطوب آمریکا و اغلب نقاط جهان.
پراکندگی جغرافیایی در ایران: پراکنده در نواحی بیابانی است و بصورت علف هرز در باغها و درکنار کانالهای آب رسانی در استانهای گرگان، مازندران، گیلان، بوشهر، خوزستان، فارس، کرمان، سیستان و بلوچستان می روید.
منابع:
سایت آی دارو (https://idaroo.net/)
سایت www.faq.irpsc.com
خصوصیات گیاهشناسی:
گیاهیست یکساله، بی کرک یا کرکی پراکنده. ریشه نازک، عمودی. ساقه ها کم ، به ارتفاع ۵_۲۰ سانتیمتر، نازک، خزنده، چندین بار بحالت دوشاخه ای از قاعده منشعب. برگها به اندازه یک سوم تا یک دوم میان گره های بخوبی رشد کرده، با دمبرگی به طول ۱_۱/۵ میلیمتر ، قویا نامتقارن، گاهی درقاعده گوه ای کوتاه، واژ تخم مرغی تا دایره ای_ مستطیلی ، به طول ۳_۹ میلیمتر، به عرض ۲_۶ میلیمتر، با راس گرد شده یا حتی کم فرو رفته، کم وبیش کنگره ای _ دندانه اره ای یا بندرت تقریبا کامل. گشواره ها درفشی، به طول ۰/۵_۱ میلیمتر، معمولا در قاعده دندانه دار. گل اذین سیتیوم به طول ۰/۸ _ ۱/۳ میلیمتر، به قطر حدود ۱ میلیمتر، در سطح خارجی بی کرک، در سطح داخلی کرکدار، با لوبهای کوچک؛ غدد شهدی در جهت عرضی خطی فشرده، در پایین با زایده های سفید تقریبا مساوی، کامل یا سه لوبه کوتاه هم عرض یا دوبار پهن تر از غدد شهدی؛ خامه ها به طول ۰/۵ میلیمتر، دوشاخه؛ شیزوکارپ تخم مرغی _ سربریده، به طول ۱/۵ _ ۲ میلیمتر، به عرض ۲_۲/۵ میلیمتر، سه شیاری، بی کرک با فندقجه های شیار دار کند. دانه ها تخم مرغی، به طول ۱_۱/۳ میلیمتر، سه وجهی ، ابتدا مایل به قرمز، سرانجام خاکستری مایل به قهوه ای، با رگه های کند، با چهره ای در جهت عرضی نامنظم چروکیده، در قاعده متورم، محدب بدون زایده.
خواص دارویی و درمانی:
اطبای قدیم مصرف آن را جهت گزش عقرب و درمان جرب، کچلی، زگیل، بیماریهای چشم و سلفیس توصیه می کردند.
نقاط رشد و پراکنش:
در جهان: جنوب اروپا (پرتغال، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، یوگسلاوی، رومانی، بلغارستان، یونان، کریمه، غرب روسیه) ، قبرس، جزایر اژه، سوریه ، لبنان، فلسطین، عربستان، مصر، ترکیه ، قفقاز، ایران، غرب پاکستان، افغانستان، اسیای مرکزی و شمال افریقا (مراکش و الجزایر).
در ایران: این گونه اصولاً در دامنه های کوهستانی و دره ها، جنگلهای بلوط، تاکستانها و چمن زار ها به صورت علف هرز در اراضی زراعی و باغها، در کنار جاده ها و دشتها، اغلب در تپه های شنی، در کنار جویبار ها و کانالهای آبرسانی در استانهای گرگان، مازندران، گیلان، اذربایجان غربی و شرقی، لرستان، چهار محال بختیاری، اصفهان، فارس، سیستان و بلوچستان، خراسان و تهران می روید.
منابع:
سایت www.faq.irpsc.com
گیاهی بوته ای و چند ساله از خانواده Capparidacea به شمار می آید. این گیاه در مناطق گرمسیری استوایی یا نیمه استوایی و مناطق خشک جهان گسترده بوده و تقریباً در همه جا پراکنده است. گیاه کور به عنوان یکی از گیاهان مهم دارویی محسوب شده و نیز توانایی بالایی جهت تثبیت شن و بیابان زدایی دارا می باشد. این گونه سالیان مدیدی است که در ایران در شمال غرب، غرب، مرکز و شرق کشور همچون گرگان، مازندران، گیلان، آذربایجان، کردستان، کرمانشاه، ایلام، اصفهان، یزد، بختیاری، هرمزگان، خوزستان، کرمان، خراسان، سمنان، تهران، فارس و بوشهر می باشد. با توجه به ترکیبات ارزشمند بیوشیمیایی متعدد در این گیاه و شناخت آن به عنوان یک گیاه دارویی و خوراکی، سالانه بصورت یک محصول تجاری از کشورهای ترکیه، قبرس، یونان، مراکش، ایتالیا و ا سپانیا به آمریکا صادر می شود و بصورت چاشنی در سالادها و سس ها و همچنین بصورت ترشی و شوری استفاده می شود. گیاه کور یک گونه دائمی، خزان کننده و خاردار است که دارای ریشه های عمیق و گسترده می باشد که شاخه های آن اغلب به صورت آویزان و غیر منظم روی زمین گسترده می شود و به خوبی به محیط های نامساعد، گرم و خشک و شدت های بالای تابش سازگاری یافته است. برگ های آن ساده بیضوی به رنگ سبز روشن، گل ها درشت به رنگ سفید مایل به گلی، میوه ها گوشتدار، در ابتدا به رنگ سبز روشن است ولی تدریجاض مایل به قرمز می گردد. جوانه های گل، برگ های تازه، ریشه و میوه کور برای منظور های غذایی، دارویی و ... مورد استفاده قرار می گیرد. این گیاه در درمان دیابت، کاهش کلسترول و تری گلیسرید خون، جلوگیری از سرطان، تقویت سیستم ایمنی بدن، ضد فشار خون، خاصیت آنتی اکسیدان و درمان بیماری های قلبی و عروقی و درمان بیماری های غضروفی و مفاصل به کار می رود.
منابع:
سایت سیویلیکا:
سلیمانی نوکابادی، سمانه و عبادتی اصفهانی، راضیه،۱۳۹۴،مروری بر گیاه کور .Capparis spinosa L،سومین همایش ملی گیاهان دارویی و کشاورزی پایدار،همدان،،،https://civilica.com/doc/۴۱۶۴۳۸
سایت پارس رابین (etarh.com)